'Misschien kunnen we dan wel samen gaan.' Zo begon een paar weken geleden het idee om een reis te maken door Tasmanië. Samen Elisa uit Duitsland met wie ik vanaf begin januari een kamer deelde en op dezelfde boerderij werkte begon ik begin maart aan de trip.
In deze blog deel ik waar we zijn geweest en wat we hebben gedaan.

Maandag 4 maart:
Na 9 weken werken op de cherry en blackberryfarm zijn we eindelijk klaar met werken. Het geld is binnen en het reizen kan beginnen. Wat heb ik tijdens al het plukken naar uitgekeken en vandaag is het dan zover. We kopen bij de lokale VVV een national park pass waarmee we alle nationale parken in kunnen. #kortingisaltijdfijn. Daarna gaan we met de bus van onze woonplaats Deloraine naar de stad Launceston waar we bij de K-mart (warenhuis) alle campingspullen kopen, ik koop nog nieuwe schoenen en we boeken een auto bij Europcar. Een beauty is het! Grote blauwe auto waar we beide gelijk verliefd op zijn.

Dinsdag 5 maart:
Vandaag staat een hiking op het programma. Walls of Jerusalem it is. Met de auto rijden we naar de plek waar we moeten beginnen. Eenmaal aangekomen daar vragen we aan een vriendelijke meneer wat extra informatie. Elisa dacht dat 2 of 3 uur hiken ook mogelijk was maar tot onze teleurstelling verteld deze meneer dat je echt minimaal 4 uur omhoog en weer 4 uur terug moet.. Tja, daar hadden we niet bij stilgestaan. Het is inmiddels 12 uur en om nu even in een dagje 8 uren te gaan lopen dat zien we dus niet zitten.
We besluiten om de Walls dit keer achter ons te laten en op advies van meerdere hikers die net terug zijn gekomen van hun tocht kiezen we er voor om naar Cradle Mountains te gaan. Iets wat we eigenlijk de volgende dag willen doen maar dus een dag naar voren plaatsen.
Na een rit van de parkeerplaats bij Walls of Jerusalem komen we aan bij de parkeerplaats van Cradle Mountains. Dankzij onze parkpass kunnen we gelijk doorlopen naar de shuttlebus. Van de parkeerplaats naar de berg is namelijk nog 20 minuten rijden met een shuttlebus, deze bussen rijden de hele dag door van en naar de berg.
We stappen uit en beginnen de tocht. Eerst makkelijk over een weggetje gemaakt van planken, daarna langzamerhand steeds een stukje klimmen. Het uitzicht is, zoals bijna overal in Tasmanië prachtig. We genieten volop en maken ontelbaar veel foto's.
Omdat het al wat later op de dag was toen we begonnen weten we dat we wat tijdsgebrek hebben. De laatste bus vertrekt namelijk om 5:30 en die willen we echt niet missen. Maar ja, we willen ook niet de Cradle Mountains missen.. De berg waar we op dat moment op liepen bied namelijk uitzicht over de Cradle Mountains. Als je maar een gedeelte zou klimmen zou je de beloning missen. Bij een van de laatste uitzichtpunten aangekomen maken we een overweging: Snel doorgaan, foto's maken en snel terug in de hoop dat we de bus halen. Of: nu stoppen, niet Cradle mountain hebben gezien maar wel op tijd voor de bus.
We kiezen voor het laatste, want zeg nu zelf, dan ben je zo ver en zal je het eindpunt nog eens missen. Dus we namen het risico. Snel omhoog, paar foto's maken, 2 tellen genieten van het uitzicht en weer naar beneden.
Alleen is naar beneden niet zoals een normale trap waar je even vanaf sprint. Ik vond het toch iets lastiger dan gedacht, maar ja, ik wilde ook niet in de haast even een been breken..
Eenmaal beneden aangekomen zien we op onze telefoon dat het al 5:30 is geweest en helaas de laatste bus al weg is. Shhhiitt! Dat wordt dus 10 km lopen dachten we. Maar toen we bij de bushalte aankwamen stonden daar tot onze verbazing nog mensen. Ze vertelden ons dat de bus vol was en een nieuwe bus onderweg was. Wat waren wij blij! Niks teruglopen maar gewoon met de bus.
Dus, mocht je ooit in de buurt zijn en een bezoekje willen brengen, zorg dan dat je op tijd terug bent voor de bus of vertrek gewoon in de ochtend, binnen 3 uur kun je terug zijn.

Woensdag 6 maart:
We sliepen afgelopen nacht ook in ons hotel in Deloraine. Het plan was vandaag vroeg op te staan en naar de Walls of Jerusalem te gaan. Vroeg opstaan is nog steeds geen talent van mij en zal het ook nooit worden denk ik. Dus toen ik zag dat Elisa haar bed niet uitkwam bleef ik ook liggen. Later zei ze dat ze was blijven liggen omdat de weersverwachtingen bij de Walls niet goed waren. Tja dan is het natuurlijk zonde om te klimmen.
De hele dag doen we niet veel bijzonders. 's Avonds komen een aantal oud collega's van de blackberryfarm barbecueën. Super gezellig! Eten in overvloed, wijn of bier voor wie wilt en muziek. Wat wil je nog meer.

Donderdag 7 maart:
Vandaag vertrekken we naar Mount Field, een natuurpark in het midden van Tasmanië. Met een auto volgeladen en afscheid genomen van onze roommates verlaten we na een laatste koffiestop in het dorp Deloraine waar we 6 weken hadden gewoond achter ons.
De weg naar Mount Field iss weer fantastisch. Rijden in Tasmanië is echt een feestje! Regelmatig stoppen we om foto's te kunnen maken van het uitzicht.
Na een lange rit komen we uiteindelijk aan op plaats van bestemming. Een camping in Mount field. Omdat Mount field in de bossen ligt hebben we 's avonds gezelschap van onder andere een pademelon en een wasbeer. Tijdens de tent opzetten komen we erachter dat er een paar onderdelen ontbreken en dat ik ben vergeten om een slaapzak die ik had kunnen lenen van iemand mee te nemen.. Gelukkig heb ik wel een deken maar dat vind ik wel wat weinig voor in een tent.
Na een kort overleg besluiten we om de nacht door te brengen in de auto. Na een simpele maaltijd maken we ons klaar voor de nacht in de auto. Gelukkig konden de stoelen helemaal naar achteren maar daar was ook alles mee gezegd. 'Dit doe ik nooit meer!' zei ik daarom de volgende ochtend.

Vrijdag 8 maart:
De volgende ochtend, na een oncomfortabele nacht in de auto en een ontbijtje lieten we de camping achter ons en vertrokken naar het startpunt voor de mount field trip. Een supermooi gebied waar je uren kunt wandelen. Bomen die meters hoog zijn, eeuwen uit en metershoge watervallen. Het is jammer dat Tasmanië zo enorm ver weg is, want dit was uitermate geschikt voor bijvoorbeeld een zondagmiddag wandeling met het gezin of met vrienden. Nadat we de route hebben afgelegd vertrekken we naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië waar we de nacht door zouden brengen.
Omdat ik al eerder in Hobart was geweest met kerst had ik hetzelfde hostel geboekt waar ik toen ook had geslapen. Hier wist ik tenslotte wat ik kon verwachten. Leuk om weer terug te zijn en dingen te herkennen van toen. Tot mijn verbazing herkenden de eigenaars mij nog. Best knap als je zo vaak nieuwe gasten binnen krijgt.
Dus voor iedereen die naar Hobart gaat: http://www.narrarabackpackers.com/.

Zaterdag 9 maart:
Het idee was om 1 nachtje in het hostel te blijven maar soms loopt het iets anders, bijvoorbeeld als de weersverwachtingen niet meezitten. Dus een paar uur nadat we waren uitgecheckt checkten we weer in. We brachten een bezoekje aan de salamanca market en de rest van de dag bracht ik door met mijn laptop in mijn kamer.

Zondag 10 maart:
Vandaag beklimmen we Mount Wellington. Grapje! We rijden gewoon met de auto naar boven. Lekker makkelijk. Soms hoeft het niet moeilijk te zijn om de top van een berg te bereiken. Boven aangekomen waaien we bijna omver. Ook is vandaag helaas flink bewolkt waardoor je een deel van het uitzicht totaal niet kan zien. Maar ondanks dat zijn we blij met wat we wel zien.
's Middags koop ik nog even een slaapzak een 2e hands campingwinkel. Je kunt daar campingspullen kopen en inleveren. Super handig systeem! Nadat we wat hebben rondgelopen in de stad, nog wat extra's hadden gekocht voor de tent vertrekken we met de auto naar Bruny island. Een klein eiland ten zuidoosten van Tasmanië. Klein stukje varen met de ferry en dan heb je een prachtig eiland met weinig inwoners.
We reden, met wat tussenstops naar de free camping waar we zouden overnachten. Een free camping is meestal gewoon een open plek in het bos of aan het strand met als je geluk hebt een wc. Dat geluk hadden wij in dit geval helaas niet.
Omdat we weten hoe slapen in de auto is besluiten we om dit keer wel in de tent te slapen. Luchtbed wordt opgepompt, blik soep opgewarmd en we kunnen op tijd ons bed in. Tot onze frustratie deed het luchtbed niet waarvoor hij was gemaakt en om 1:30 lagen we op de grond. Toch maar weer terug in de auto, waar we dus nooit meer in wilden slapen. Maar ja, nood breekt wet zeggen we dan maar. Tenslotte is alles beter dan slapen op de grond.

Dit was de eerste week van de tour. Omdat het anders wel heel lang wordt doe ik het in 2 delen.
Ik heb wat foto's toegevoegd die je kunt bekijken onder het kopje foto's.

Liefs,

Charlotte