En toen was ik alweer thuis. Na een avontuur van precies 5 maanden en 3 weken kwam ik vorige week woensdag 10 april terug in Nederland, na een veel te lange vlucht van 42 uur totaal, inclusief 2 tussenstops. Daarom in dit laatste blog de terugvlucht, viel het nu mee of tegen en wat ga ik nu doen?

De lucht in
Dinsdagochtend 9 april Om 6:05 plaatselijke tijd (maandagavond 20:05 Nederlandse tijd) ging ik de lucht in. Eerst van Christchurch naar Brisbane in Noord-Oost Australië, een vlucht van 4 uur. Daar had ik een overstap van 13 uur. Gelukkig mocht ik het vliegveld af en de stad in waar ik me als een echte toerist heb gedragen. O.a. Souvenirtjes gekocht, mijn Australische pinpas stopgezet en rondje met de gratis ferry gevaren. 's Avonds om 21:00 (13:00 NL tijd) weer het vliegtuig in naar Dubai. Een enorm groot vliegtuig met 2 verdiepingen, boven 1e klas die een klein eigen kamertje hadden en beneden plek voor de gewone burger. Een vlucht van 14 uur waar ik best tegenop zag maar achteraf enorm vond meevallen dankzij de enorme keuze aan films, erg lekker eten, aangenaam gezelschap en een paar uur slapen. De stoel naast mij was leeg was ook best een voordeel is als je wat comfortabeler wilt zitten. De volgende ochtend om 5 uur landden we in Dubai. Daardoor leek het alsof het maar 8 uur vliegen was i.p.v. 14.
Voor wie wel eens op Dubai Airport is geweest of wel eens naar ultimate dubai airport heeft gekeken weet dat dat vliegveld enorm groot is. Gelukkig werd er voordat we landden op het schermpje in de stoel voor ons een filmpje getoond waarop stond vanaf waar de volgende vluchten vertrokken. Anders zou je echt verdwalen.
Dus vliegtuig uit en simpel bordjes volgen naar de bus. En dan besef je hoe groot zo'n vliegtuig is als je 5/10 minuten in een bus moet zitten om van de ene naar de andere terminal te reizen. Even zoeken naar de juiste Gate maar gelukkig toch ruim op tijd gevonden en 2 uur later zat ik weer in het 3e en laatste vliegtuig naar Amsterdam. Woensdagmiddag 13:30 kwam ik daar dan eindelijk aan.
Normaal gesproken kun je altijd op je schermpje zien waar je vliegt, hoe hoog/snel/temperatuur/plaatselijke tijd, al dat soort informatie. In dit vliegtuig kon je live meekijken bij het opstijgen en zag je wat de piloten zagen. Een klik op een andere knop en je zag wat er onder je te zien was en weer een andere knop zag je de bovenkant van het vliegtuig. Ik had dat zelf nog nooit gezien. Super leuk om zo mee te kunnen kijken bij het opstijgen en landen.

Vragen
5 maanden en 3 weken ben ik totaal weggeweest. 5 maanden Australië en 3 weken Nieuw Zeeland. De eerste vraag die bijna iedereen stelt is: En, hoe was het? Een simpel en eerlijk antwoord wat ik meestal zeg is: leuk. En dat was ook zo, maar het was zoveel meer dan dat. Het was leuk, mooi, fantastisch, druk, intensief, pijnlijk, frustrerend, confronterend. Eigenlijk alle emoties die je kunt verzinnen zijn wel voorbij gekomen. Ik heb momenten gehad waarin ik dacht: Ik blijf hier altijd wonen en momenten dat ik dacht: Ik wil nu naar huis! Ik kan het echt iedereen aanraden, maar je komt jezelf wel echt tegen. Wat me ook opvalt is dat heel veel mensen zeggen: Ben je nu al terug? Je ging toch een jaar weg? Maar dat heb ik nooit gezegd, ik heb gezegd dat ik een visum had voor een jaar en terugkom wanneer ik wil.

Het stond ook in mijn allereerste blog: 2. Hoelang ga je weg? Dat weet ik nog niet precies maar uiterlijk tot 1 juni 2019. Ik wil namelijk in september een opleiding gaan doen en dan nog wel de tijd hebben om eventueel te resetten en voor te bereiden. Niet overhaast terug komen en gelijk naar school moeten. Maar misschien valt het wel heel erg tegen en ben ik februari al terug. Ik wil bewust geen retourticket zodat ik zelf kan kiezen wanneer ik weer terug kom.

Andere vraag die ik veel krijg is: Heb je daar nog een leuke jongen gevonden? Daar kan ik heel kort over zijn: Nee. Maar daar ging ik ook niet naar op zoek dus dat scheelt weer.

Meegevallen of tegengevallen
Maar nu terugkijkend, pasgeleden vroeg iemand of het me nu is meegevallen of tegengevallen. Het reizen zelf is enorm meegevallen. 'Dat je dat durft' hebben meerdere mensen gezegd, maar ik snap echt niet wat er eng aan is. Ik ben niet naar Irak of Syrië geweest. Australië zit vol met backpackers die daar allemaal met hetzelfde doel zitten; wat van het land zien. iedereen begrijpt elkaar. En Australiërs zelf zijn ook zeer behulpzaam dus ik heb me nooit onveilig gevoeld. Dus zonder twijfel, als mijn spaarpot weer vol is, stap ik zo weer het vliegtuig in naar een nieuwe leuke bestemming.
Daarbij ook het hele dag Engels praten went heel snel. Na verloop van tijd ging ik zelfs Engels denken. Meerdere keren kregen wij te horen van Engelssprekende mensen dat ze zo onder de indruk zijn van onze Engelse kennis en zich eigenlijk schamen dat zij geen meerdere talen spreken. Dus mocht je willen gaan, 'no worries!' zoals de Australiërs zeggen. Dat Engels komt vanzelf en de mensen zijn zo onder de indruk dat wij ons aanpassen door een andere taal te spreken dat zij zich met liefde aanpassen door nieuwe woorden te leren. Ik heb daardoor echt ook meer bewondering gekregen voor mensen die Nederlands (moeten) leren. Dat is pas echt een moeilijke taal.

Wat ik tegen vond vallen is dat je constant onder de mensen bent, en dus word geacht om altijd sociaal en gezellig te doen. Je bent verplicht als je in een hostel slaapt om zowel je slaapkamer als badkamer en keuken te delen. Je afwas laten staan zit er echt niet in. Van de eerste tot de laatste dag heb ik met andere mensen een slaapkamer of een huis gedeeld. En dan merk je met al die verschillende mensen, verschillende culturen echt dat iedereen heel anders is, wat soms leuk en interessant kan zijn maar soms ook vervelend.

Dat rekening houden met anderen vond ik toch lastiger dan verwacht. Ik heb daar eerder een blog over geschreven: http://opwegmetmijnbackpack.reismee.nl/reisverhaal/361446/ik-vind-het-lastig/.

Ik geniet er sinds ik weer terug ben ook zo enorm van dat ik een plek heb voor mij alleen, geen stapelbed met 6/8 kamergenoten die midden in de nacht komen of weggaan, niet bang hoeven zijn dat je spullen worden gejat maar gewoon alles voor mij alleen.

En wat nu?
Nu weer terug naar het normale leven, en daar hoort ook weer werken bij. O p dit moment ben ik nog even Toos werkloos maar ik zit niet stil. Vorige week heb ik een sollicitatiegesprek gehad voor winkelmedewerkster bij een bakkerij hier in het dorp voor 3 dagen per week. En ik wil in september starten met een BBL opleiding 'persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen'. Een hele mond vol. Hiervoor ben ik op zoek naar een geschikte stageplaats. Een paar dagen terug heb ik een gesprek gehad bij een tehuis voor jongeren met autisme om daar eventueel te komen werken/leren. Ik mag daar 2 dagen meelopen om te kijken van beide kanten of het klikt. Afwachten dus. Natuurlijk hoop ik dat het wat word, maar zo niet, het is nog lang geen september en nog genoeg andere mogelijkheden.
En als ik niks kan vinden kan ik terug naar mijn oude baan, Centerparcs op Ouddorp.

En nu is het klaar.
Dat was het dan. De allerlaatste. Ik vond het leuk om te schrijven, om mijn emoties en gevoelens van mij af te schrijven. Dat is toch het fijnst in je eigen taal. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze het leuk vonden om te lezen. Dat vind ik dan weer fijn want dan weet ik dat ik het niet voor niets doe.
Maar nu is het reizen klaar en daarmee ook het verhalen delen.

Dus bij deze, bedankt voor het lezen, dat ik hier alles van me af kon schrijven en natuurlijk ook voor de reacties. Dat vond ik dan weer leuk om te lezen. En wie weet, als ik het heel erg ga missen ga ik gewoon wat nieuws verzinnen.

Liefs,

Charlotte