Vervolg van de blog hiervoor Tasmanië deel 1

Maandag

Na een rumoerige nacht pakken we de tent in, ruimen de spullen op en rijden naar het strand dat 100 meter verder op is. Daar genieten we van het uitzicht tijdens het ontbijt. Nadat er weer voldoende foto's zijn gemaakt vertrekken we naar een ander punt op het eiland, de vuurtoren. Toeristische attractie blijkt als we er aan komen. Met weer een prachtig uitzicht. Op een landkaart kun je een punaise plaatsen in het land waar je vandaan komt. Europa was al totaal bedekt. Na een lunch vertrekken we naar een noordelijk deel van het eiland. We maken daar een strandwandeling en koken op onze gaspit op een kampeertafel aan de weg het avondeten. Lekker makkelijk.
Eind van de middag/begin van de avond rijden we terug naar de veerboot. Omdat er een Aboriginal festival op het eiland was dat weekend en een public holiday staan we langer dan gedacht te wachten tot we aan boord kunnen. Als we uiteindelijk aan boord mogen staan we met de auto als haringen in een ton bijna tegen elkaar aan. Na een boottocht van 15 minuten en een rit van 30 minuten komen we weer aan in onze oude en vertrouwde Nararra hostel in Hobart. We checken voor de 3e keer in en kunnen weer slapen in dezelfde kamer als daarvoor. Super fijn!

Dinsdag

Oké, deze dag begon best wel kak. Toen Elisa naar de auto liep zag ze dat er een bon onder de ruitenwisser lag.. Ai! Geen bekeuring maar een briefje van een agent met daarop de gegevens van de auto en dat we contact moeten opnemen i.v.m. verkeerd pakeren. Wat wij blijkbaar over het hoofd hadden gezien was: in de straat moest je de auto fileparkeren, er was 1 plekje vrij dus daar heb ik geparkeerd. Alleen stond er een bord dat je 's ochtends tussen bepaalde tijdstippen niet mocht parkeren en dat hadden wij over het hoofd gezien. Vette pech dus!
Op advies van onze hostelbaas gaan we naar een politiebureau. Volgens hem zijn ze wel wat milder voor toeristen en proberen kan altijd. Aangekomen daar spreekt Elisa een agente achter de balie aan en legt uit dat wij echt van niks wisten en gewoon geparkeerd hebben zoals iedereen. De agente zegt dat ze er niks aan kunnen veranderen en we gewoon moeten betalen. Teleurgesteld verlaten we het politiebureau $120,- (€70) is niet niks. Elisa besluit het er niet daar bij te laten en om 's avonds weer langs te gaan. Dit keer is er een vriendelijkere agent aanwezig en een dag later krijgen we een mail dat de bekeuring wordt kwijtgescholden. Zo eindigde het toch nog positief.

Woensdag

We checken uit in het hostel en vertrekken naar Port Arthur. Eerst maken we een tussenstop in de sancuary vlakbij Hobart. Dit is een dierentuin met lokale dieren van het eiland of van the mainland zodat ze dat noemen. De meeste dieren komen hier terecht vanwege een ongeluk en komen alleen om te herstellen, anderen zijn wees geworden omdat de moeder is aangereden en in de sancuary groeien ze op totdat ze groot en sterk genoeg zijn om terug te gaan naar de natuur. Ook zijn er dieren zo ernstig gewond geraakt dat ze de rest van hun leven in de dierentuin mogen wonen. Bij de ingang krijg je een zakje voer om de kangoeroes te voeren. Nadat al het voer op is, de beesten uitvoerig zijn geaaid en de vele foto's zijn gemaakt vertrekken we naar Port Arthur.
Begin van de avond nadat we daarvoor een heel stuk op een bosweg met grind hebben gereden horen we opeens een knal rechtsvoor. Snel parkeren we de auto aan de kant van de weg en kijken wat er mis is. Klapband. Shit. De lokale ANWB wordt gebeld en anderhalf uur later komt een vriendelijke monteur ons helpen. Het plan was om op een gratis camping te slapen maar die is 30 minuten offroad rijden. Met onze reserveband durven we dat niet aan en besluiten om dan iets anders op te zoeken. Ik voel me net als Jozef en Maria want nergens is er plek in een herberg. Dus uiteindelijk slapen we voor de 3e keer weer in de auto.

Donderdag

In plaats van hiken besluiten we mee te gaan met een boottocht. We komen langs prachtige grote rotsen en varen een paar meter in de grotten. Tot ons geluk zien we verschillende groepen dolfijnen zwemmen die minutenlang bij ons in de buurt blijven zwemmen en springen. Ook zien we zeeleeuwen relaxen in de zon. Wat een leven! Na de boottocht brengen we een eenvoudig bezoekje aan Port Arthur. Entreetickets zijn vaak best prijzig dus we bekijken het ford alleen van een afstand. Vervolgens vertrekken we nadat we eerst terug naar Hobart zijn gereden en daar op de airport een nieuwe Europcar huurauto hebben gekregen naar de volgende slaapplaats, een best fijne camping vlakbij Maria Island.

Vrijdag

Vandaag gaan we allebei ons eigen ding doen. Elisa zet mij af bij de ferry er vertrekt met de auto naar het strand. Ik neem de ferry naar het eiland waar ik een fiets huur om het eiland op die manier te verkennen. Fijn om na exact 5 maanden weer te fietsen. Maar ik begrijp ook heel goed waarom het dragen van een helm verplicht is.
Maria Island is een vrijwel onbewoond eiland, je kunt er overnachten en rondlopen of fietsen, auto's zijn niet toegestaan. Het dorp Darlington is het centrale punt waar je start en eindigd. Leuke is dat de huizen in het dorp nog intact zijn. Dankzij een plaquate op de grond kun je zien wat welk huis vroeger was. Ik voelde me een beetje alsof ik in Little house on the Praire was.
Om 5 uur neem ik de laatste veerboot van de dag terug. We boeken een nacht in een hostel in Bicheno en gaan 's avonds op zoek naar pinguïns die daar elke avond aan land zouden komen. Maar helaas geen pinguin te bekennen.

Zaterdag

Nadat we eerst het strand bij daglicht hebben bekeken en zien wat een hoop rotsblokken en keien er liggen vertrekken we naar Mount Amos. Een berg naast andere bergketens in de buurt van Bicheno.
Het begin stuk valt mee maar vervolgens begint het klimmen. En dan bedoel ik ook klimmen. Sommige bergen kun je naar boven wandelen, rijden of er is een 'trappetje' gemaakt. Deze berg moest je echt met handen en voeten naar boven klimmen. Elke keer weer een stukje verder. Oppassen waar je je voeten neerzet want op sommige stukken is het glad. En niet naar beneden kijken! #spontanehoogtevrees. Uiteindelijk bovenaan te top maakt het uitzicht alles weer goed.
Daarna komt het spannende gedeelte, terug naar beneden. Van bovenaf ziet het er echt uit alsof je zo de berg af kunt vallen als je niet oplet. Zo voorzichtig mogelijk lopen we naar beneden en op de meeste stukken waar mogelijk is glijden we als van een glijbaan omlaag. 3,5 uur later zijn we weer terug in de auto en vertrekken naar een nieuwe free camping.

Zondag

Na een laatste nacht in de tent voor mij en in de auto voor Elisa vertrokken we naar Bay of Fires. Een strand met grote rotsen waar je kunt rondlopen en kunt relaxen. Als de zon schijnt is het heel mooi maar helaas hadden wij dat geluk niet. Maar desalniettemin genoten we van een ontspannen middagje op het strand waarna we vervolgens naar Launceston vertrokken voor de allerlaatste nacht in Tasmanië.

Maandag

Na 3 maanden (2 weken vakantie, 9 weken weken, 2 weken rondreizen) is dan de laatste dag Tasmanië daar. Wat heb ik er van genoten. Het eiland is zo waanzinnig mooi! 3 keer groter dan Nederland maar slechts een half miljoen mensen wonen er. Onvoorstelbaar.
Een tijdje terug had een aangetrouwde tante van mij een bericht gestuurd dat zij een tante heeft die in Launceston woont en dat ik die gerust een bezoekje kon gaan brengen. Dus, auto gepakt en op naar het adres. Ik voelde me net Robert ten Brink. Eenmaal aangekomen belde ik aan en vroeg of zij Mevrouw ... uit Holland was en uitgelegd dat haar nicht mijn tante is. Super lieve vrouw die volop vertelde, zoals de meeste Nederlanders die in Australië wonen lekker Nederlands en Engels door elkaar. Kan allemaal.
Nadat ik een foto van haar en haar zoon naar mijn tante heb gestuurd vertrek ik terug naar het centrum. Na wekenlang met een beschadigde bril te hebben rondgelopen kan ik ein-de-lijk mijn nieuwe exemplaar ophalen. Super blij mee! Maar wat is dat wennen dat je alles weer helder kunt zien.
Liz en Risa, 2 meiden met wie we samen in Deloraine hebben gewoond en die een paar weken langer dan wij op de boerderij bramen hebben geplukt zijn met de andere auto naar Launceston gekomen. En nadat alles is gedaan wat we moeten doen vertrekken we met z'n vieren naar het vliegveld.

Dag Tasmanië, het was fijn om je te leren kennen.