Als je mijn vorige blog hebt gelezen dan heb je kunnen lezen ik van plan was om ieder weekend ene update te plaatsen waarin ik deel waar ik ben en wat ik nu doe. Maar, als alle dagen vrijwel hetzelfde zijn dan wordt het elke week hetzelfde verslag. Tja, ik denk niet dat je daar nu op zit te wachten.

Gelukkig was er behalve plukken, eten en slapen ook af en toe tijd voor andere bezigheden:
Dinsdag 5 februari was het Chinees nieuwjaar. Wij waren door een Chinese jongen die we kennen van het hostel voor dit hotel uitgenodigd voor een hot-pot. Een hot-pot is een maaltijd waarbij je allerlei eten in een pan water gooit en kookt, vervolgens vis je eruit wat je wilt en eet het op. Heel gezellig en lekker.
De 19e gaan we weer samen eten en iedereen is gevraagd om iets uit je thuisland te maken en mee te nemen. Leuk om nieuwe gerechten te proberen. Zelf denk ik om kruukpleatjes te maken. Werden tenminste hier door mijn huisgenoten enorm gewaardeerd en sowieso heel lekker en simpel te maken.

Sinds 6 februari zijn we gehalveerd. Zoals ik in het vorige artikel schreef logeren wij hier met z'n vijven in een hotel in Deloraine. Alleen is het koppel sinds woensdagochtend naar de Goldcoast (noord Australië) gevlogen omdat haar ouders een weekje uit Japan naar Australië zijn gekomen. Gelukkig voor ons hebben ze de auto hier achter gelaten. Wij hebben ze naar het vliegveld gebracht en zijn daarna de stad ingegaan. Een dagje de toerist uithangen in Launceston en een nieuwe spijkerbroek voor mij. Ik had maar 1 lange broek (de ander ligt ergens in een hostel in Tasmanië) en die gebruik ik voor het werk. Tja, om nu op mijn vrije dag met modder-/bramenvlekken te lopen vind ik nu niet zo'n strak plan.

Sinds vandaag, 9 februari, heb ik voor de weekends een andere functie gekregen: supervisor assistent. Al een paar dagen loop ik er op het werk mee rond dat ik een andere functie of weg wil. Ik ben niet snel met plukken, kwaliteit gaat bij mij voor kwantiteit,maar dat maakt het wel frustrerend als je niet veel verdient maar wel je best doet. Gisteren bijvoorbeeld waren er heel veel overrijpe/lekkende bramen. Die verdwijnen regelrecht in de jam emmer. Dan is het best lastig om goede te plukken.
Daarbij komt, bramen groeien helaas niet alleen op ooghoogte. Dat betekent dus dat je een groot deel van de dag door je benen moet zakken om de bramen die onderaan de plant groeien te kunnen plukken. En dat dat gaat je lijf niet echt waarderen.
Dus gistermiddag toen we uitcheckten om naar huis te gaan en ik het met mijn supervisor wilde bespreken kwam ze zelf naar mij toe en vroeg of ik assistent wilde worden. Helaas is de hele week niet mogelijk, maar dan heb ik in ieder geval in het weekend wat anders te doen.

Mijn taak is om er op te letten dat de pickers alleen de goede bramen inpakken. Geen een klant wilt natuurlijk een rode of een lekkende braam. Globaal openen we zo nu en dan een verpakking die dan totaal wordt gecontroleerd. Als er teveel beschadigingen in zitten moet degene die het heeft ingepakt alles opnieuw verpakken. Iets waar niemand blij mee wordt want dat kost tijd, and time is money.
Daarnaast moet ik elk uur bij alle inpakkers twee punnets (bakjes) wegen om te controleren of ze het toegestane gewicht (150-156gr) hebben en opschrijven. Een hoop papierwerk dus. Best leuk die afwisseling, en nog leuker, je wordt betaald per uur. Dat betekent dat ik nu tijd heb om rustig adem te halen. Als je per bakje wordt betaald probeer je zo snel mogelijk te zijn. Want, hoe sneller je werkt, des te meer geld je verdient. En geld is belangrijk als je daarna verder wilt reizen.

Liefs,

Charlotte