Het is klaar
Het is woensdagavond 9 uur. Ik zit met mijn laptop aan tafel waar ik een programma bekijk en tegelijk een woordzoeker invul. Kevin de vader van Sierra vraagt of ik nog wat wilt drinken en zegt daarna dat we moeten praten. Ik ben me van geen kwaad bewust dus denk, kom maar op met wat je te zeggen hebt.
'We hebben het er samen over gehad en we merken dat je best weinig ervaring hebt vergeleken met eerdere au-pairs die we hebben gehad. En je was vorige week woensdag te laat op school om Sierra op te halen (ikwas met een ander Nederlands meisje op pad geweest en op de terugweg van haar huis had ik een afslag gemist waardoor ik 10 minuten te laat op school was) 'and that is a big concern' (grote zorg) en daarom hebben we besloten dat we op zoek gaan naar een andere au-pair.'
BAM! Dat had ik niet aan zien komen. Ik weet dat ik geen ervaring heb als au-pair en dat wisten zij ook. Maar blijkbaar was toch na 2 weken de maat vol. Alhoewel ik denk dat er wel meer achter zit, waaronder dat ik geen klik had met de moeder. Maar daar kom ik nooit achter of dat er ook mee te maken heeft.

Laatste paar nachten
Maar wat nu? Gelukkig hoefde ik niet direct mijn spullen te pakken. Ik mocht nog wel blijven maar hoefde dus niet meer voor haar te zorgen.
Tja dan heeft blijven ook weinig zin voor mij. Uiteindelijk ben ik tot maandag gebleven. Ik zou bij mensen uit Nederland die hier 3 maanden op vakantie zijn en in de buurt van Hastings wonen kunnen logeren, maar zij zouden pas zondag arriveren dus vandaar dat ik nog een paar nachten in Hastings bleef. Heb me wel prima vermaakt gelukkig. Ben onder andere ook nog 2 keer een dag op pad geweest om nieuwe mensen te ontmoeten.

Backpack ingepakt
Sierra zou door haar ouders worden voorbereid op mijn vertrek als ik wist welke datum ik zou vertrekken. Want, het is toch zielig als degene die je 2 weken tijd en aandacht gaf opeens uit het niets weg is en je kunt niet eens afscheid nemen?
Maar in de dagen die volgden wist ze nog steeds van niks. Zondagmiddag toen ik mijn backpack alvast had ingepakt om maandagochtend weg te kunnen en zij mijn kamer binnenkwam vroeg ze wel waarom mijn backpack was ingepakt. Ik heb toen gezegd dat ik dat alvast had gedaan omdat ik binnenkort weg ga maar dat papa dat wel zou zeggen. Ik vond en vind dat de taak van de ouders. Maar papa en mama zeiden niks.

Het afscheid
Maandagochtend had ik bewust mijn wekker gezet zodat ik afscheid van haar zou kunnen nemen. Ik zou haar namelijk niet meer zien omdat ik in de ochtend zou vertrekken. Om 10 voor half 9 ging ze tandenpoetsen en dacht ik: als niemand het doet, dan doe ik het wel. Dus naar de badkamer gelopen en gevraagd of ze wist dat ik wegging vandaag. No, why are you going? Tja, omdat je ouders niet tevreden zijn. Gelijk daarna kwam haar moeder naar de badkamer dus was het gesprek klaar. Ik vond en vind nog steeds dat het eerder tegen haar had moeten worden gezegd. Dan had ze zich kunnen voorbereiden, afscheid kunnen nemen of vragen kunnen stellen waarom ik wegga. Nu was het voor haar totaal onverwachts. Voelde echt niet fijn. Maar om nu helemaal niks te zeggen dat voelde helemaal verkeerd voor mij.

En toen was het voorbij
En toen opeens was ze weg. Een meisje van 8 waar je in 2 weken tijd een band mee op bouwt. Een meisje waardoor je fantasie weer aan het werk gaat, waarvoor je elke dag trampoline gaat springen, schommelen, koffie met colasmaak mee gaat drinken of fantasievissen gaat vangen. Alles om haar gelukkig te zien en samen te lachen. En opeens is dat weg, klaar, over. En eerlijk, ik had het er echt moeilijk mee. 'Ik kan wel janken' zei ik tegen een paar mensen toen ze weg was. Niet alleen omdat ze naar school was en ik haar dus niet meer zou zien, maar omdat het op zo'n vreemde en voor mij verkeerde manier was gegaan.

De andere kant van de medaille
Als je begint aan zo'n avontuur dan verheug je je erop dat je nieuwe mensen gaat ontmoeten. En natuurlijk weet je dat je weer afscheid moet nemen van die mensen. Ik had ook tegen haar gezegd dat ik ooit een keer weer weg zou gaan. Maar zo snel en zo onverwachts. Dat had ik niet aan zien komen.
Nu proberen om niet meer terug te kijken, vooruit en op zoek naar een nieuwe leuke uitdaging. Maar ik weet wel dat ik nu wel wat meer ga vragen dan alleen het salaris en de werktijden.