Ik vind het lastig

Sinds najaar 2011 woon ik op mijzelf. Al die jaren heb ik op een of twee logees en af en toe visite na met niemand rekening hoeven houden. Zo kan ik ‘s avonds na het eten als ik wil eerst op de bank tv kijken en daarna aan de afwas beginnen. Of als ik niet direct zin heb in opruimen doe ik dat niet. Uiteraard probeer ik het wel bij te houden maar het gaat om het idee. Niemand die er last van heeft of commentaar geeft.

Nu woon ik zoals je waarschijnlijk hebt gelezen in de achtervleugel van een hotel met inmiddels 8 andere mensen. En ik merk dat ik dat toch lastiger vind dan verwacht.

Rekening houden met elkaar

Zo wordt het hier niet gewaardeerd als je je afwas pas uren later doet, delen we de badkamer+wc en is niemand blij als je om 5:30, als iedereen opstaat, gaat douchen. Je moet dus rekening met elkaar houden. Natuurlijk doen we dat maar soms is het wel vervelend. Bijvoorbeeld als je naar de wc moet en iemand staat onder de douche (als dan beneden iemand de gootsteen gebruikt heb jij in de douche opeens koud water). Die punten zijn de praktische dingen die ik soms lastig vind.

Sociaal

Mentaal gezien vind ik het persoonlijk lastiger dan verwacht om dag en nacht met mensen zijn, er wordt min of meer verwacht altijd sociaal te zijn en uiteraard alles in het Engels. Nu vind ik dat laatste niet zo moeilijk maar ik merk dat ik het best lastig vind altijd positief te zijn. Niemand zit natuurlijk te wachten op een chaggerijnige roommate. Wat ik begrijp maar ik ben ook gewoon een mens met alle emoties die ook wel eens geen zin heeft in lang leve de lol.

Andere wereld

Regelmatig heb ik het gevoel dat ik van een andere wereld kom dan mijn huisgenoten. Ik ben de enige christen en dat merk ik aan verschillende dingen; niet alleen gevloek (vanochtend nog maar net vertrokken en de eerste woorden zijn al gevallen) maar ook meningsverschillen. Zoals met elke knappe vent die je kunt krijgen het bed induiken of je straalbezopen zuipen.‘You never been drunk in your life?? Whats wrong with you?!’ Uuuhhh..

Ik ben dus de enige die daar anders over denkt en zulke dingen niet doet.

Weg

Misschien denk je nu, als het zo erg is, waarom ga je dan niet weg?

Op dit moment blijf ik nog even door plukken, even wat extra geld sparen. De 28e is mijn laatste werkdag en daarna wil ik 18 dagen over Tasmanië reizen en me als een echte toerist gedragen. Als alles goed gaat stap ik half maart het vliegtuig in naar Nieuw-Zeeland. Voor nog onbekend aantal weken.

Die 2 weken hier zijn dus nog wel te overzien. Gelukkig zijn er ook genoeg goeie momenten samen. Maar 1 ding is duidelijk geworden voor mij: Ik ben blij dat ik in Nederland alleen woon.

Liefs,

Charlotte

Week 17

Als je mijn vorige blog hebt gelezen dan heb je kunnen lezen ik van plan was om ieder weekend ene update te plaatsen waarin ik deel waar ik ben en wat ik nu doe. Maar, als alle dagen vrijwel hetzelfde zijn dan wordt het elke week hetzelfde verslag. Tja, ik denk niet dat je daar nu op zit te wachten.

Gelukkig was er behalve plukken, eten en slapen ook af en toe tijd voor andere bezigheden:
Dinsdag 5 februari was het Chinees nieuwjaar. Wij waren door een Chinese jongen die we kennen van het hostel voor dit hotel uitgenodigd voor een hot-pot. Een hot-pot is een maaltijd waarbij je allerlei eten in een pan water gooit en kookt, vervolgens vis je eruit wat je wilt en eet het op. Heel gezellig en lekker.
De 19e gaan we weer samen eten en iedereen is gevraagd om iets uit je thuisland te maken en mee te nemen. Leuk om nieuwe gerechten te proberen. Zelf denk ik om kruukpleatjes te maken. Werden tenminste hier door mijn huisgenoten enorm gewaardeerd en sowieso heel lekker en simpel te maken.

Sinds 6 februari zijn we gehalveerd. Zoals ik in het vorige artikel schreef logeren wij hier met z'n vijven in een hotel in Deloraine. Alleen is het koppel sinds woensdagochtend naar de Goldcoast (noord Australië) gevlogen omdat haar ouders een weekje uit Japan naar Australië zijn gekomen. Gelukkig voor ons hebben ze de auto hier achter gelaten. Wij hebben ze naar het vliegveld gebracht en zijn daarna de stad ingegaan. Een dagje de toerist uithangen in Launceston en een nieuwe spijkerbroek voor mij. Ik had maar 1 lange broek (de ander ligt ergens in een hostel in Tasmanië) en die gebruik ik voor het werk. Tja, om nu op mijn vrije dag met modder-/bramenvlekken te lopen vind ik nu niet zo'n strak plan.

Sinds vandaag, 9 februari, heb ik voor de weekends een andere functie gekregen: supervisor assistent. Al een paar dagen loop ik er op het werk mee rond dat ik een andere functie of weg wil. Ik ben niet snel met plukken, kwaliteit gaat bij mij voor kwantiteit,maar dat maakt het wel frustrerend als je niet veel verdient maar wel je best doet. Gisteren bijvoorbeeld waren er heel veel overrijpe/lekkende bramen. Die verdwijnen regelrecht in de jam emmer. Dan is het best lastig om goede te plukken.
Daarbij komt, bramen groeien helaas niet alleen op ooghoogte. Dat betekent dus dat je een groot deel van de dag door je benen moet zakken om de bramen die onderaan de plant groeien te kunnen plukken. En dat dat gaat je lijf niet echt waarderen.
Dus gistermiddag toen we uitcheckten om naar huis te gaan en ik het met mijn supervisor wilde bespreken kwam ze zelf naar mij toe en vroeg of ik assistent wilde worden. Helaas is de hele week niet mogelijk, maar dan heb ik in ieder geval in het weekend wat anders te doen.

Mijn taak is om er op te letten dat de pickers alleen de goede bramen inpakken. Geen een klant wilt natuurlijk een rode of een lekkende braam. Globaal openen we zo nu en dan een verpakking die dan totaal wordt gecontroleerd. Als er teveel beschadigingen in zitten moet degene die het heeft ingepakt alles opnieuw verpakken. Iets waar niemand blij mee wordt want dat kost tijd, and time is money.
Daarnaast moet ik elk uur bij alle inpakkers twee punnets (bakjes) wegen om te controleren of ze het toegestane gewicht (150-156gr) hebben en opschrijven. Een hoop papierwerk dus. Best leuk die afwisseling, en nog leuker, je wordt betaald per uur. Dat betekent dat ik nu tijd heb om rustig adem te halen. Als je per bakje wordt betaald probeer je zo snel mogelijk te zijn. Want, hoe sneller je werkt, des te meer geld je verdient. En geld is belangrijk als je daarna verder wilt reizen.

Liefs,

Charlotte

Tijd voor een nieuwe update

Ik besefte me dat het best even geleden is dat ik heb gedeeld wat ik nu doe en waar ik nu ben. Hoog tijd voor een update!

Ik ga proberen om ieder weekend een update te schrijven over de afgelopen week zodat het overzichtelijk blijft en ik niet weken terug hoef te graven in mijn geheugen. Maar het is nu donderdag hoor Charlotte. Klopt, maar ik had dit artikel afgelopen zondag getypt, maar door beperkt internet en weinig tijd niet kunnen posten.

Cherryfarm
Vanaf begin januari heb ik 2 weken op een kersenboerderij in noord Tasmanië gewerkt. De dag begon om 6:00 en het werk om 7:30. Het werk was heel eenvoudig: je staat de hele dag aan de lopende band, er zijn 4 banden en op elke band moet een bepaalde maat kers komen (26, 28, 30 of 32mm), als de kersen voorbij komen kijk je welke de maat hebben die jij moet hebben, daar doe je verder niks mee, te grote of te kleine doe je in een aparte doos en van de kersen met beschadigingen wordt jam gemaakt en uiteraard beschimmelde of rotte worden weggegooid. Heel eentonig dus. Ook heb ik 2 keer nachtdienst gedaan van 7 pm tot 2 of 4 am. Behalve dat je dan heel moe word was het voor mij vooral pijnlijk voor mijn nek. Ga maar 8 uur met je nek omlaag staan. Blij toen het klaar was.

Blackberry picking
In het hostel waar ik toen sliep leerde ik o.a. 4 mensen kennen met wie ik op zoek ging naar een andere baan. 3 meiden en 1 jongen. Waarvan 1 koppel. Zeer multiculti allemaal: Japanse, Peruaanse, Duitse, Amerikaan en ik. Goede gelegenheid om nieuwe talen te leren :).
Sinds dinsdag 22 januari zijn wij aan het werk op een bramenboerderij ook in het noorden van Tasmanië. Ook farmwork maar dit keer plukken in plaats van verpakken.

Invulling van de dag

Om 5:00 gaat de wekker en om 5:45 moeten we op de boerderij zijn. Oké dit moet, maar in de praktijk zijn we er iets voor 6 uur. Over het hele terrein staan een soort tenten met daarin de planten. Per dag krijgen we een blok met daarin verschillende lanen, iedereen krijgt een laan voor zijn of haar beschikking en de taak is om alle rijpe en grote bramen te plukken. Rijp betekent niet alleen zwart maar ook dat de cellen bol staan. Je hebt een riem om je middel met daaraan 5 emmers en 1 extra waarin je de slechte bramen doet.

Als al je goede emmers vol zijn ga je naar de inpaktafel waar je je bramen in plastic bakjes doet, weegt en weer de slechte ertussen haalt en weg gooit. Dit laatste meestal theorie, in de praktijk draaien we als het een kleine beschadiging is de braam gewoon om. Natuurlijk niet als die nog paars is of al uit elkaar valt. Je wordt betaalt per bakje dus hoe meer je weggooit, des te minder je verdient.
Je bakjes doe je in een doos en als je klaar bent met inpakken gaan alle dozen, meestal 30 bakjes/3 dozen, naar de vrachtwagen op naar de supermarkt.
De prijs verschilt per dag. De ene keer is het $0,73 (€0,46) per bakje en de andere keer $1,05 (€0,66). Zo ben je de hele dag bezig en eind van de dag krijg je bij het uitchecken een bonnetje waarop staat hoeveel bakjes je die dag hebt gevuld. Het verschilt ook per dag hoe laat we klaar zijn. De ene keer 11 uur 's ochtends en de andere keer 4 uur 's middags.
Het is een supergezonde job! De hele dag eten we bramen (mag niet, doen we lekker wel) en doen we soort squads. Bramen groeien namelijk niet alleen op ooghoogte.
En voordat je je afvraagt of ik nu niet onder de schrammen zit vanwege de doorns, die zijn er niet ;).
Ook dit is dus weer heel simpel werk. De uitdaging is dat je soms echt moet zoeken naar de juiste grootte en rijpe braam. En omdat je wordt betaald per bakje probeer je zo snel mogelijk te werken. Echter, gisteren (30 januari) was het 28 graden(!) in de tent is het dan 5 graden warmer. Dan wordt hard en snel werken wel een uitdaging. Iedereen was toen ook enorm blij toen we ein-de-lijk klaar waren en naar huis konden.

British hotel Deloraine
Een dag voordat we begonnen met werken kwamen we aan in ons nieuwe onderkomen. En inderdaad geen hostel maar een heus hotel. Toen we deze baan kregen moest er natuurlijk ook een accommodatie worden gevonden. We zijn toen gewoon hostels gaan bellen en bij hotels en pensions in de buurt binnen gelopen met de vraag of ze plek hadden. Ik voelde me net als in het kerstverhaal: geen plaats in de herberg. Maar de aanhouder wint. Het is dus gelukt. Super fijn dat we hier kunnen slapen! We slapen met zijn vijven in het achtergedeelte van het hotel waar wij onze eigen badkamer en wc hebben. Beneden in de schuur hebben ze een soort keuken gemaakt waar een magnetron, koelkast, een aantal keukengerei en wasmachine staat. Buiten staat een grill en 2 campingkookplaten zodat we ook normaal kunnen eten. Tafel en stoelen buiten en je bent klaar.
Direct achter het hotel zit de supermarkt. Dat is echt zo'n vooruitgang! Het hostel hiervoor moest je 20 minuten lopen voor de supermarkt. Nu loop je gewoon heen en weer. Desnoods meerdere keren per dag.

Eventuele verdere plannen
Op dit moment ben ik alleen bezig met werken en geld verdienen: Eat-sleap-work-repeat. Ik kijk nog even aan hoe het gaat maar denk dat ik half of eind februari stop en dan wil ik een roadtrip gaan doen door Tasmanië. Ik ben namelijk niet snel met plukken en verdien daardoor niet veel. En ik heb zoveel mooie verhalen gehoord en foto's gezien dat ik dat nu ook zelf wil zien. Hoog tijd om dat binnenkort eens zelf te ontdekken. En daarna, daar denken we dan serieus over na. Maar in ieder geval genoeg plannen in mijn hoofd maar dat is weer voor een latere update.

Liefs,

Charlotte

Hostel life

Morgen is het 3 maanden dat ik aankwam in Sydney. 3 maanden waarin ik, op een aantal weken na, in hostels heb geslapen. Sommigen 1 nacht, sommigen 2 weken. Sommigen die ik toch wel verdrietig verliet, sommigen waar ik blij was dat ik er weg kon. Verschillende hostels in verschillende plaatsen met verschillende mensen.

Wat is een hostel precies
Een hostel is een gebouw met daarin meerdere slaapkamers. In elke slaapkamer staan stapelbedden. Er is een gezamenlijke keuken waar je zelf je eten kunt koken, soms is het wachten op je beurt als meerdere mensen willen koken. Avondeten om 9 uur is dus niet ongebruikelijk. Keukengerei is wel aanwezig maar eten kopen moet je zelf doen. De grootte van een hostel is verschillend. Dit kan een gewoon woonhuis zijn waarin alle kamers worden gebruikt als slaapkamer, of een appartement met 5 etages.
Ook kun je kiezen voor een partyhostel of een werkhostel. Bij die laatste heeft het hostel contact met bedrijven in de omgeving en bieden zij je een baan aan.

Voordelen

1. Je ontmoet heel veel mensen en maakt binnen no-time de beste vrienden voor een paar dagen.
2. Het is een een eenvoudige en goedkope om te slapen. Dit verschilt natuurlijk per hostel. Maar $20,- (€12,60) is wel een goede prijs.
3. Je kunt een vreemde taal leren. Met Japanse kamergenoten leer ik nu elke dag wel iets nieuws: 'Goedemorgen, hallo, hoe gaat het, dankjewel, lekker, tot ziens, welterusten en ik hou van jou.'
4. Hostels zitten vol met mensen over de hele wereld, je leert dus ook verschillende culturen kennen. Dit kan ook een nadeel zijn, zo slurpen Aziaten als ze eten. Ik vind dat zóó onsmakelijk.
5. De sfeer. Backpackers zijn (meestal) makkelijk, aardig en sociaal. Daarbij weet je allemaal hoe het is om te reizen, om te leven met een backpack en om in een wildvreemd land te zijn waar ze zeer waarschijnlijk niet jouw taal spreken.
6. Mensen laten vaak eten achter als ze verder reizen. Wat dus betekend dat je in ieder hostel wel een plank hebt met gratis eten. En gratis is sowieso een voordeel.
7. De meeste mensen spreken geen Nederlands dus je kunt hele persoonlijke telefoongesprekken voeren waar iedereen bij is, of je dagboek open laten liggen. Niemand die er iets over zal vragen.

Nadelen

1. Snurkende kamergenoten! Ik ben samen met een ander meisje een paar nachten geleden verhuisd van een grote kamer naar een kleine vanwege een snurkende kamergenoot.
2. Haren in de badkamer die niet van jou zijn.
3. In de douche staan en er achter komen dat je iets bent vergeten...
4. Midden in de nacht naar de wc moeten, en als je terug naar je kamer wilt er achter komen dat je sleutelpas niet meer werkt.
5. Kamergenoten die midden in de nacht terugkomen, of 's ochtends vroeg vertrekken en niet zachtjes doen.
6. Afscheid moeten nemen van die mensen met wie je in die paar dagen/weken een band hebt opgebouwd en beseft dat je elkaar nooit meer ziet.

Conclusie
Zoals je ziet zijn er voor- en nadelen. Natuurlijk is het meest ideale een eigen slaapkamer of nog beter een heel eigen huis. Maar als je geen vast inkomen hebt en voornamelijk rondreist is dit wel een van de meest ideale opties. Alleen is het wel verstandig om van te voren op internet de reviews te bekijken en te kijken waar het hostel zich precies bevind. Als je geen stadsmens bent is het niet handig om midden in het centrum van een drukke stad te gaan slapen.
Voor perfect beeldmateriaal, check dit: https://www.youtube.com/watch?v=tk8ha8WQcAs.

Fijne dag vandaag.

Liefs,

Charlotte

Terugblik op 2018

Ik zit in mijn eentje aan de eettafel in het hostel in Tasmanië waar ik nu verblijf. Om mij heen vliegen tientallen vliegen die op zoek zijn naar restjes eten en in de verte hoor ik de vogels fluiten en de krekels tjirpen. De zon schijnt, het is vandaag 25 graden en ik doe in mijn short en t-shirt een poging om bij te kleuren. Alles ziet er uit als een normale maandag.

Toch is dit geen doorsnee dag. Ook al ervaar ik het hier totaal niet, de datum op mijn telefoon laat duidelijk weten dat het vandaag 31 december is. Dé laatste dag van het jaar. Dé dag waarop iedereen massaal naar de bakker of supermarkt gaat om oliebollen en appelbeignets te kopen of om zelf aan de slag te gaan. Dé dag waarop iedereen je ‘fijne jaarwisseling wenst’ of ‘de beste wensen’. En de dag waarop de meeste mensen terug kijken naar het afgelopen jaar. Want hoe cliché het ook is: wat is het toch snel gegaan.

Een jaar geleden werkte ik op een kantoor. De collega’s waren leuk, maar het werk paste totaal niet bij mij. Ik wist toen al dat ik weg zou gaan maar wat daarna? Ik heb toen een loopbaantraject gevolgd bij Corine Groenendijk in Dirksland (aanrader!) waar ik leerde wie ik ben, wat ik wil, wat ik kan en wat bij mij past. Daar is uiteindelijk een opleiding uitgekomen die bij mij past.

Een langgekoesterde droom was om ooit te gaan reizen maar waar, hoe, wanneer? Ik deelde dat op Facebook en de reacties waren: als je het echt wilt moet je dat doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Hoe het verder gaat lopen hier in Australië en straks weer in Nederland weet ik nog niet. Ik wil volgend schooljaar dus een opleiding gaan volgen (persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen) en hier nog een periode werken, genieten van het land en de tijd nemen om na te denken wat ik graag zou willen met mijn leven. Ik ben zo’n persoon die heel veel laat afhangen van de mening van anderen en daardoor misschien bepaalde stappen niet durft te nemen. Dat wil ik anders. Niet mijn leven laten leiden door de mening van anderen maar doen wat ik wil en waar ik mij goed bij voel. Of alles laten zoals het nu is, dat is ook een optie natuurlijk.

Maar dat is volgend jaar. Nu is het nog 2018. Dit jaar hier in Tasmanië geen vuurwerk (we willen natuurlijk niet dat het bos in de hens vliegt), geen oliebollen of appelbeignets (de beste zijn van bakker Akershoek in Ouddorp. Echt zóóó lekker!) en geen oudejaarsdienst in de kerk vanavond. Wel een danceparty vanavond hier in het dorp. Eens wat anders dit jaar.

Ik hoop dat jouw oudejaarsavond ook zo fijn mag zijn, met allemaal lieve mensen om je heen. En voor de mensen die iemand moeten missen, ziek zijn of door een andere moeilijke periode gaan, dikke knuffel voor jou!

Ook in het nieuwe jaar wens ik iedereen veel geluk, blijdschap, wijsheid en liefde toe. Dat het een fijn jaar mag worden en je dromen mogen uitkomen.

Liefs Charlotte

P.S. 2 uur ‘s middags Nederlandse tijd luiden wij hier het nieuwe jaar in.

Dit mis ik het meest

'Wat mis je nu het meest?' Is een vraag die regelmatig wordt gesteld. De eerste keer toen iemand het vroeg moest ik heel hard nadenken en kon toen oprecht niks bedenken. Maar naarmate de tijd verstrijkt en ik inmiddels hier al bijna 10 weken ben, zijn er toch wel wat dingen die ik mis, of heb gemist.

1. Sinterklaas. Ook al ben ik die fase van geloven in Sinterklaas allang voorbij, toch heb ik de sfeer, de cadeautjes, eten, gezellig samen pakjesavond vieren wel echt gemist.

2. Een eigen huis met privacy. Nu tref ik het enorm dat ik hier nu alleen op een kamer zit. Maar ik heb al in best wat hostels geslapen en dus al heel wat kamergenoten gehad. Denk alleen al aan: snurkende mensen, of mensen die überhaupt hardop ademhalen, mensen die 's ochtends vroeg vertrekken of midden in de nacht thuiskomen. Dan mis je je eigen huis+bed best wel. En een wasmachine! $4,- is gewoon echt veel.

3. Winter. Klinkt gek misschien, want ik mis de kou totaal niet. Maar gewoon de gezelligheid: dekentje, kaarsjes aan, warme chocolademelk of thee, winterkleding aan, sneeuw kijken.. dat soort dingen.

4. Afspreken met vriendinnen en samen naar het strand gaan.

5. Het is vandaag 24 december. Dat betekent dus dat het morgen kerst is. En dat mis ik ook best wel: kerstconcerten, kerst(nacht)dienst, samenzijn met familie of vrienden, kerstliederen zingen in het Nederlands, gourmetten. Uiteraard vieren we hier in Australië ook kerst maar toch is kerst met 21 graden is toch niet hetzelfde.

6. Eten! En dan bedoel ik: Kroketten, frikadellen, satésaus, stampotten, hagelslag haring, kibbeling... Als ik terug ben is het eerste wat ik wil een kroket of frikadel met satésaus.

7. Automatisch Nederlands kunnen praten. Het is een enorm voordeel als Engels niet je eerste taal. Je kunt alles zeggen zonder dat iemand het verstaat, nou ja daar gaan we maar van uit. Maar soms mis ik het wel om Nederlands te kunnen kletsen of liedjes te zingen. Als je onverwachts Nederlands hoort praten geeft dat ook even een gevoel van ik ben niet alleen hier.

8. Christelijke backpackers. Helaas zijn die echt zeldzaam. Tot nu toe heb ik er nog maar 3 of 4 ontmoet. Dat merk je vooral als je op pad gaat met mensen die niet geloven en dus vloeken. Meestal komt het wel ter sprake dat ik christen ben. Niet altijd maar ik maak er geen geheim van. Vaak levert dat ook wel mooie gesprekken op over hoe je leeft en hoe je over dingen denkt.

Great ocean road

Een van de populairste tours die gedaan moet hebben als je in het zuiden bent is de Great Ocean road. Deze road is een weg langs de zuidkust van Australië. De weg van meer dan 240 kilometer ligt tussen de steden Torquay (aan de oostkant) en Warrnambool (aan de westkant), beide in de staat Victoria. (Wikipedia).

Dag 1 maandagochtend
Omdat ik eind van de week naar Tasmanië zou vertrekken wilde ik voor vertrek nog heel graag deze tour doen. Er zijn verschillende tours te vinden op internet en na enig speurwerk kwam ik uit bij een superfijne tour.
We vertrokken maandagochtend vanuit St. Kilda in Melbourne. Na enige kilometers kwamen we aan bij het beginpunt van de road. Goed te herkennen aan het grote bord en de vele toeristen. Dus nadat wij ons ook als toeristen hadden gedragen gingen we weer verder. Op naar de volgende stop. Enige tijd later stopten we bij een park in de bergen om wat wildlife te spotten. (Lees koala's) Het voordeel van toeristen is dat overal waar Koala's zijn, daar zijn toeristen. Het enige wat je dus hoeft te doen is op zoek te gaan naar toeristen met een camera naar boven gericht. Even zoeken en je hebt een Koala gevonden. Helaas zitten ze vaak wel hoog in de boom zodat je goed moet inzoomen om hem enigzins mooi op de foto te krijgen. Nadat we allemaal een of meerdere Koala's op de foto hadden gekregen gingen we weer verder.

Twelve Apostles
Eindstop van dag 1 was een hostel in Apollo Bay. Eenvoudig maar fijn hostel waar we 1 nacht verbleven. De volgende ochtend vertrokken we naar Warrambool, het eindpunt van de toer. Officeel maar 3 uurtjes rijden maar omdat je overal stopt onderweg duurt het wat langer. Eerste stop waren de twelve apostles. De vraag is waarom ze de twelve heten. Het waren het officieel 9 en in 2005 is er 1 door de altijd beukende golven ingestort. Maar desalniettemin is het wel prachtig om te bekijken. Vonden wij en de vele toeristen (lees: Aziaten) met hun camera's met ons. Na weer eindelijk geklik, inzoomen en selfies was het weer tijd om verder te gaan.

Back on track
Kronkelwegen, fantastisch uitzicht over de oceaan en verschillende stops volgden. Diepe ravijnen en grote rotsblokken. Een bekende is de London Bridge. Deze rots in de oceaan zat eerst vast aan het land maar door de golven die er steeds tegenaan beukten stortte in 1990 een deel daarvan in waardoor het nu niet meer aan het land vastzit. Weer foto's maken en genieten van het eindeloze uitzicht over de oceaan. Dat is echt zo mooi! Op dat moment besefte ik weer hoe mooi God alles heeft gemaakt. Het lied oceans van Hillsong zat ook bijna de hele tijd in mijn hoofd 'When oceans rise, my soul will rest in You alone. For I am Yours, and You are mine.'

Hostel 2 Warrnambool
Eind van de middag kwamen we aan in Warrnambool wat ook het eind van de road was. We verbleven weer in een simpel maar leuk hostel waar we samen macaroni aten, wijntje dronken en spelletjes speelden. Op tijd naar bed omdat we de volgende morgen een echte kangoeroe in het wild wilden zien. Dus we reden naar een natuurpark paar kilometer verder en het zoeken kon beginnen. Het kost wat energie om zo'n berg om te klimmen maar dan heb je wel een fantastisch uitzicht. En als beloning stond een paar meter voor ons een Wallaby te poseren. Weer de telefoons er bij (wat is het toch fijn dat er een camera op zit) en klikken.
Nadat we weer de berg af waren en weer verder waren zagen we een emoe lopen. De emoe is na de struisvogel de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië.Weer foto's en de terugweg kon beginnen.

Terug naar Melbourne
De terugweg verliep via dezelfde route als op de heenweg en een stuk sneller. Omdat we met een kleine groep waren overlegden we met elkaar of we ergens wilden stoppen of niet. Waar we er op de heenweg 2 dagen over deden, deden we het op de terugweg in 7 uur, inclusief pauze bij de twelve apostles. Terug is Melbourne zit je gelijk weer in de chaos en drukte. Een wereld van verschil in een paar uur tijd.
Om 6 uur kwamen we weer aan bij het beginpunt. Afscheid genomen van elkaar en terug naar het hostel. Ik bofte dat ik maar een paar meter hoefde te lopen en weer terug was in het hostel waar ik daarvoor ook had geslapen. Zo'n fijn hostel Habitat_HQ! Ik kwam binnen en gelijk: Hi are you back again? How was the great ocean road? Super fijn. Dus als je ooooooit in St. Kilda Melbourne bent. Ga dan daar slapen.

Onvergetelijk
En zo waren de 3 dagen alweer voorbij. Ik heb er enorm van genoten en zal het iedereen die in de buurt is het echt aanraden. Hele fijne mensen ontmoet, goede gesprekken gehad, genoten van het uitzicht en de natuur. Deze 3 dagen staan zeker wel op mijn hoogtepuntenlijstje van Australië.

Liefs, Charlotte

Je weet dat je in een linksrijdend land bent geweest als je...

Je weet dat je in een linksrijdend land bent geweest als je 1 of meerdere keren...

1. Aan de verkeerde kant van de auto instapte.

2. De ruitenwissers aandeed toen je richting wilde geven.

3. Bij het oversteken naar links keek, de weg op wilde en toen besefte dat verkeer van rechts komt.

4. Bij het van een uitrit de weg oprijden de rechtse baan neemt met als je gevolg dat je keihard in de remmen kan vanwege die tegenligger.

5. Wel eens (bijna) de tram of trein hebt gemist omdat je aan de verkeerde kant van de weg stond.

6. Je wel eens bijna tegen voetgangers bent gebotst omdat mensen ook links lopen.

Het lijkt best simpel alleen maar aan de linkerkant rijden. Maar onverwachts komt er toch meer bij kijken dan je denkt.