De allerlaatste. Ik ben weer thuis

En toen was ik alweer thuis. Na een avontuur van precies 5 maanden en 3 weken kwam ik vorige week woensdag 10 april terug in Nederland, na een veel te lange vlucht van 42 uur totaal, inclusief 2 tussenstops. Daarom in dit laatste blog de terugvlucht, viel het nu mee of tegen en wat ga ik nu doen?

De lucht in
Dinsdagochtend 9 april Om 6:05 plaatselijke tijd (maandagavond 20:05 Nederlandse tijd) ging ik de lucht in. Eerst van Christchurch naar Brisbane in Noord-Oost Australië, een vlucht van 4 uur. Daar had ik een overstap van 13 uur. Gelukkig mocht ik het vliegveld af en de stad in waar ik me als een echte toerist heb gedragen. O.a. Souvenirtjes gekocht, mijn Australische pinpas stopgezet en rondje met de gratis ferry gevaren. 's Avonds om 21:00 (13:00 NL tijd) weer het vliegtuig in naar Dubai. Een enorm groot vliegtuig met 2 verdiepingen, boven 1e klas die een klein eigen kamertje hadden en beneden plek voor de gewone burger. Een vlucht van 14 uur waar ik best tegenop zag maar achteraf enorm vond meevallen dankzij de enorme keuze aan films, erg lekker eten, aangenaam gezelschap en een paar uur slapen. De stoel naast mij was leeg was ook best een voordeel is als je wat comfortabeler wilt zitten. De volgende ochtend om 5 uur landden we in Dubai. Daardoor leek het alsof het maar 8 uur vliegen was i.p.v. 14.
Voor wie wel eens op Dubai Airport is geweest of wel eens naar ultimate dubai airport heeft gekeken weet dat dat vliegveld enorm groot is. Gelukkig werd er voordat we landden op het schermpje in de stoel voor ons een filmpje getoond waarop stond vanaf waar de volgende vluchten vertrokken. Anders zou je echt verdwalen.
Dus vliegtuig uit en simpel bordjes volgen naar de bus. En dan besef je hoe groot zo'n vliegtuig is als je 5/10 minuten in een bus moet zitten om van de ene naar de andere terminal te reizen. Even zoeken naar de juiste Gate maar gelukkig toch ruim op tijd gevonden en 2 uur later zat ik weer in het 3e en laatste vliegtuig naar Amsterdam. Woensdagmiddag 13:30 kwam ik daar dan eindelijk aan.
Normaal gesproken kun je altijd op je schermpje zien waar je vliegt, hoe hoog/snel/temperatuur/plaatselijke tijd, al dat soort informatie. In dit vliegtuig kon je live meekijken bij het opstijgen en zag je wat de piloten zagen. Een klik op een andere knop en je zag wat er onder je te zien was en weer een andere knop zag je de bovenkant van het vliegtuig. Ik had dat zelf nog nooit gezien. Super leuk om zo mee te kunnen kijken bij het opstijgen en landen.

Vragen
5 maanden en 3 weken ben ik totaal weggeweest. 5 maanden Australië en 3 weken Nieuw Zeeland. De eerste vraag die bijna iedereen stelt is: En, hoe was het? Een simpel en eerlijk antwoord wat ik meestal zeg is: leuk. En dat was ook zo, maar het was zoveel meer dan dat. Het was leuk, mooi, fantastisch, druk, intensief, pijnlijk, frustrerend, confronterend. Eigenlijk alle emoties die je kunt verzinnen zijn wel voorbij gekomen. Ik heb momenten gehad waarin ik dacht: Ik blijf hier altijd wonen en momenten dat ik dacht: Ik wil nu naar huis! Ik kan het echt iedereen aanraden, maar je komt jezelf wel echt tegen. Wat me ook opvalt is dat heel veel mensen zeggen: Ben je nu al terug? Je ging toch een jaar weg? Maar dat heb ik nooit gezegd, ik heb gezegd dat ik een visum had voor een jaar en terugkom wanneer ik wil.

Het stond ook in mijn allereerste blog: 2. Hoelang ga je weg? Dat weet ik nog niet precies maar uiterlijk tot 1 juni 2019. Ik wil namelijk in september een opleiding gaan doen en dan nog wel de tijd hebben om eventueel te resetten en voor te bereiden. Niet overhaast terug komen en gelijk naar school moeten. Maar misschien valt het wel heel erg tegen en ben ik februari al terug. Ik wil bewust geen retourticket zodat ik zelf kan kiezen wanneer ik weer terug kom.

Andere vraag die ik veel krijg is: Heb je daar nog een leuke jongen gevonden? Daar kan ik heel kort over zijn: Nee. Maar daar ging ik ook niet naar op zoek dus dat scheelt weer.

Meegevallen of tegengevallen
Maar nu terugkijkend, pasgeleden vroeg iemand of het me nu is meegevallen of tegengevallen. Het reizen zelf is enorm meegevallen. 'Dat je dat durft' hebben meerdere mensen gezegd, maar ik snap echt niet wat er eng aan is. Ik ben niet naar Irak of Syrië geweest. Australië zit vol met backpackers die daar allemaal met hetzelfde doel zitten; wat van het land zien. iedereen begrijpt elkaar. En Australiërs zelf zijn ook zeer behulpzaam dus ik heb me nooit onveilig gevoeld. Dus zonder twijfel, als mijn spaarpot weer vol is, stap ik zo weer het vliegtuig in naar een nieuwe leuke bestemming.
Daarbij ook het hele dag Engels praten went heel snel. Na verloop van tijd ging ik zelfs Engels denken. Meerdere keren kregen wij te horen van Engelssprekende mensen dat ze zo onder de indruk zijn van onze Engelse kennis en zich eigenlijk schamen dat zij geen meerdere talen spreken. Dus mocht je willen gaan, 'no worries!' zoals de Australiërs zeggen. Dat Engels komt vanzelf en de mensen zijn zo onder de indruk dat wij ons aanpassen door een andere taal te spreken dat zij zich met liefde aanpassen door nieuwe woorden te leren. Ik heb daardoor echt ook meer bewondering gekregen voor mensen die Nederlands (moeten) leren. Dat is pas echt een moeilijke taal.

Wat ik tegen vond vallen is dat je constant onder de mensen bent, en dus word geacht om altijd sociaal en gezellig te doen. Je bent verplicht als je in een hostel slaapt om zowel je slaapkamer als badkamer en keuken te delen. Je afwas laten staan zit er echt niet in. Van de eerste tot de laatste dag heb ik met andere mensen een slaapkamer of een huis gedeeld. En dan merk je met al die verschillende mensen, verschillende culturen echt dat iedereen heel anders is, wat soms leuk en interessant kan zijn maar soms ook vervelend.

Dat rekening houden met anderen vond ik toch lastiger dan verwacht. Ik heb daar eerder een blog over geschreven: http://opwegmetmijnbackpack.reismee.nl/reisverhaal/361446/ik-vind-het-lastig/.

Ik geniet er sinds ik weer terug ben ook zo enorm van dat ik een plek heb voor mij alleen, geen stapelbed met 6/8 kamergenoten die midden in de nacht komen of weggaan, niet bang hoeven zijn dat je spullen worden gejat maar gewoon alles voor mij alleen.

En wat nu?
Nu weer terug naar het normale leven, en daar hoort ook weer werken bij. O p dit moment ben ik nog even Toos werkloos maar ik zit niet stil. Vorige week heb ik een sollicitatiegesprek gehad voor winkelmedewerkster bij een bakkerij hier in het dorp voor 3 dagen per week. En ik wil in september starten met een BBL opleiding 'persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen'. Een hele mond vol. Hiervoor ben ik op zoek naar een geschikte stageplaats. Een paar dagen terug heb ik een gesprek gehad bij een tehuis voor jongeren met autisme om daar eventueel te komen werken/leren. Ik mag daar 2 dagen meelopen om te kijken van beide kanten of het klikt. Afwachten dus. Natuurlijk hoop ik dat het wat word, maar zo niet, het is nog lang geen september en nog genoeg andere mogelijkheden.
En als ik niks kan vinden kan ik terug naar mijn oude baan, Centerparcs op Ouddorp.

En nu is het klaar.
Dat was het dan. De allerlaatste. Ik vond het leuk om te schrijven, om mijn emoties en gevoelens van mij af te schrijven. Dat is toch het fijnst in je eigen taal. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze het leuk vonden om te lezen. Dat vind ik dan weer fijn want dan weet ik dat ik het niet voor niets doe.
Maar nu is het reizen klaar en daarmee ook het verhalen delen.

Dus bij deze, bedankt voor het lezen, dat ik hier alles van me af kon schrijven en natuurlijk ook voor de reacties. Dat vond ik dan weer leuk om te lezen. En wie weet, als ik het heel erg ga missen ga ik gewoon wat nieuws verzinnen.

Liefs,

Charlotte

Wist je dat...?

Vanochtend van Nieuw-Zeeland naar Australië gevlogen, nu wachten op het vliegveld en dan met een overstap in Dubai naar huis. Daarom nu nog een aantal ‘wist je dat’ over Australië en Nieuw-Zeeland:

Wist je dat...

1. Nieuw-Zeeland 8 keer groter is dan Nederland?
2. Er maar 4 miljoen mensen in Nieuw-Zeeland wonen?
3. Er meer schapen dan mensen wonen? (In Nederland wonen overigens meer fietsen dan mensen.)
4. Wellington de hoofdstad van Nieuw-Zeeland is?
5. Auckland de grootste is stad met 1,4 miljoen inwoners?
6. Australië en Nieuw-Zeeland dezelfde koningin hebben? Queen Elizabeth II
7. Fietsen in beide landen gewoon op de grote weg word gedaan? Geen fietspaden. Gewoon aan de kant van de weg. Want een vluchtstrook zie je ook niet veel. Klein detail: er zijn bijna geen snelwegen zoals in Nederland, voornamelijk N wegen dus dan valt het weer mee.
8. Het dragen van een helm verplicht is? Uitleg is denk ik niet nodig in een land met bergen.
9. Australiërs geen stemrecht maar plicht hebben? Niet stemmen levert je een boete op van $500,00 (€300,00). Wel heeft men een hele week de tijd om te stemmen, dus geen excuus dat je die dag niet kon. Hoe dit in N-Z is weet ik niet.
10. Canberra de hoofdstad van Australië is? De reden: Melbourne en Sydney wilden het beide zijn. Sydney was er eerder maar Melbourne had het goud. Toen is er gekozen voor een stad precies ertussenin.

En welke wist je dat wist je nog niet?

Liefs,

Charlotte

Nieuw-Zeeland

Kia ora! (kjora)

Misschien denk je nu? In welk land is zij nu beland? Nou, nog steeds in Nieuw-Zeeland. Op dit moment van schrijven zit ik in mijn allerlaatste hostel in Nieuw-Zeeland. Christchurch om precies te zijn. Kia Ora is een groet in het Maori. De taal van de oorspronkelijke bewoners van het land. Letterlijk betekent het wees gezond.
Nieuw-Zeeland is really amazing! 3 weken was ik in dit waanzinnig mooie land waar ik met de Straybus rondreisde van Auckland (noord-eiland) naar Christchurch (zuid eiland)

Stray is naast Kiwi experience 1 van de busmaatschappijen in Nieuw-Zeeland. Het is een hop on hop off bus. Je boekt een buspas (verschillende opties mogelijk) en op de app zie je alle locaties waar de bus stopt. Je boekt een bus op de app en de chauffeur brengt je naar de volgende accommodatie. Waar de chauffeur ook overnacht met de bus. Daar kun je kiezen of je 1, 2 of meerdere nachten blijft. Na die aantal nachten reserveer je weer een plekje in de bus die je weer naar de volgende plek brengt. De chauffeur blijft meestal 1 of 2 nachten, het kan dus zijn dat je een hele periode dezelfde chauffeur hebt maar het kan ook dat je steeds een andere hebt. Afhankelijk van hoelang je ergens blijft. Maar omdat de meeste mensen meerdere dagen ergens blijven ontmoet je tijdens de reis steeds nieuwe mensen.
Ook worden er per plaats activiteiten aangeboden die je kunt doen. Denk aan, de set van de hobbiton bezoeken, verschillende hikes, raften, paardrijden, helikoptervluchten. Super gaaf! De chauffeurs leggen onderweg ook best veel uit over de omgeving en als je vragen hebt kun je altijd bij hen terecht. Ideale manier van reizen als je niet alleen wilt reizen, op een simpele manier mensen wilt leren kennen en op de mooie en bijzondere plekjes wilt komen. Wat mij betreft dikke aanrader!

Ik weet niet hoe vaak ik het heb gezegd, maar ik blijf het zeggen: Nieuw-Zeeland is echt echt fantastisch! Ik zei al elke keer dat Tasmanië zo mooi is, en dat is het ook zeker. Maar Nieuw-Zeeland is zoveel meer. Ik kon het me nooit voorstellen als mensen dat zeiden maar het is gewoon echt waar. Het is gewoon jammer dat het zo ver weg is en je niet even hier naar toe kunt voor 2 weken zomervakantie.

3 weken is eigenlijk echt te kort. Tijd is echt omgevlogen. Het begon 3 weken geleden in Auckland in het noorden. Auckland is de grootste stad van N-Z met 1,4 miljoen inwoners. Voor mij, en iedereen die ik heb gesproken niks bijzonders dus snel weg. Daarna reden we naar Hahei waar een rots is waar een scene van Narnia is opgenomen: https://www.youtube.com/watch?v=eUlVUvffXwk&t=16s). We zijn bij een Moari stam geweest (oorspronkelijke inwoners van N-Z), ik deed de tongariro crossing, 20 km walk, 6 uur over berglandschap waar ook Lord of the Rings is opgenomen. Sliep 1 nachtje in de hoofdstad Wellington om vervolgens met de Ferry naar zuid-eiland te varen. We reden dankzij een ingestorte brug bij Frans Joseph 12 uur i.p.v. 5 uur naar de volgende locatie. Maar hé, het is Nieuw-Zeeland dus wat maakt het uit. Elk uitzicht is een feestje. En ik vloog boven Mount Cook (hoogste berg van Nieuw-Zeeland). Als het mogelijk is zou ik hier absoluut nog een keer terug komen. Alleen, dan wel met een hele grote berg geld. Want men wat is het hier duur. Dat was dan ook de enige tegenvaller hier.

Nu laatste nachtje in Nieuw-Zeeland en morgen weer terug naar huis.

6 maanden weg

6 maanden ben ik nu weg. 16 oktober om precies te zijn stapte ik het vliegtuig in naar Sydney. Een jaar naar de andere kant van de wereld om te reizen en te werken. Nu 6 maanden verder ben ik dus op de helft van de reis. Of toch niet?

Een van de meest gestelde vragen voor ik vertrok was: hoelang ga je weg? Ik heb altijd gezegd dat ik terugkom als ik vind dat het genoeg is geweest en ik weer naar huis wil. Misschien is dat al na 2 weken, 5 maanden of een totaal jaar.

Voor mij is het nu goed geweest. Tijd om naar huis te gaan. Heb ik ben alles gezien? Vind ik het niet meer leuk? Integendeel!

Reizen is fantastisch en er valt nog veel meer te zien. Maar nu wil ik weer terug naar het platte Nederland met de koeien in de wei, naar onbeperkt Nederlands kunnen praten, kroketten, mijn eigen huis dat ik níet hoef te delen en het voorjaar.

En over een paar jaar stap ik hopelijk weer terug in het vliegtuig naar N-Z, Australië of een andere mooie bestemming.

Liefs,

Charlotte

Woensdag de 9e om 6 uur plaatselijke tijd vertrek ik vanaf Christchurch

Een eerlijke blog. Dit vind ik niet leuk aan backpacken

Reizen is leuk. Je komt op bijzondere hele mooie plekken en ontmoet over het algemeen vaak hele leuke mensen die je soms iets bijbrengen van hun eigen cultuur. Ik wil daarom zeker ook nog veel meer van de wereld zien. Maar sommige dingen zijn niet leuk.

Nu laat ik in blogs en op foto’s altijd de leuke kanten zien omdat ik niet negatief wil overkomen. Ik heb daarom ook wel getwijfeld of ik dit wilde delen. Maar dit is wel de realistische, eerlijke en niet leuke kant van het verhaal.

Al deze punten zijn dingen die ikzelf heb meegemaakt.

Dit vind ik niet leuk..

1. Snurkende kamergenoten.
2. Backpack van 20 kilo die el-e-ke keer weer op die arme schouders moet hijsen.
3. Vies hostel/te dun matras.
4. Geen internet bereik als je het nodig hebt.
5. Verdwalen in de stad, met die zware backpack.
6. Telefoon+creditcard verliezen. Dat is heel erg niet leuk!
7. Overmatig alcoholgebruik door huisgenoten/kamergenoten
8. Huisgenoten die niet accepteren dat je niet drinkt en je bijna dwingen om te drinken.
9. Spullen achterlaten in een hostel. (Schade: Spijkerbroek, shirt, topje, toilettas, vest, handdoek).
10. Te kleine bedden.
11. Te lage douche (ik ben 1,74 en soms hangen de douches op 1,70, niet echt handig.zijn wij dutchies echt zo extreem lang)
12. Een reisgenoot die zegt dat je niks doet, maar als je iets wilt doen is het niet goed.
13. Een reisgenoot die zegt dat ze zich aan je irriteert omdat je haar verkeerd had begrepen. (Ons luchtbed was ‘s nachts leeggelopen dus ik zei dat ik een nieuwe ging kopen, vond zij niet nodig en ging wel in de auto slapen, maar de volgende dag was ze boos dat ik geen 2 persoons had gekocht ook voor haar. Tja..)
14. Public toilets in de outback. Lees: een wcpot zonder wc-papier of knop om door te spoelen.
15. Een berg op lopen. Iedere keer denk ik: dit doe ik nooit meer! Maar als je dan bovenaan de top staat maakt het uitzicht alles weer goed. Dus daar doe ik het voor. Maar het moment zelf...

Gelukkig zijn er ook een hoop mooie en leuke dingen. Australië en Nieuw-Zeeland zijn onbeschrijfbaar mooi en de meeste mensen zijn super sociaal en geïnteresseerd. Dus mocht je ooit ook deze kant op willen komen laat je dan zeker niet tegenhouden. Maar houd er rekening mee dat het niet alleen feest is. Die moet je zelf creeëren. En als alles dan goed is dan is elke dag hier een feestje.

Liefs,

Charlotte

Roadtrip Tasmanië deel 2

Vervolg van de blog hiervoor Tasmanië deel 1

Maandag

Na een rumoerige nacht pakken we de tent in, ruimen de spullen op en rijden naar het strand dat 100 meter verder op is. Daar genieten we van het uitzicht tijdens het ontbijt. Nadat er weer voldoende foto's zijn gemaakt vertrekken we naar een ander punt op het eiland, de vuurtoren. Toeristische attractie blijkt als we er aan komen. Met weer een prachtig uitzicht. Op een landkaart kun je een punaise plaatsen in het land waar je vandaan komt. Europa was al totaal bedekt. Na een lunch vertrekken we naar een noordelijk deel van het eiland. We maken daar een strandwandeling en koken op onze gaspit op een kampeertafel aan de weg het avondeten. Lekker makkelijk.
Eind van de middag/begin van de avond rijden we terug naar de veerboot. Omdat er een Aboriginal festival op het eiland was dat weekend en een public holiday staan we langer dan gedacht te wachten tot we aan boord kunnen. Als we uiteindelijk aan boord mogen staan we met de auto als haringen in een ton bijna tegen elkaar aan. Na een boottocht van 15 minuten en een rit van 30 minuten komen we weer aan in onze oude en vertrouwde Nararra hostel in Hobart. We checken voor de 3e keer in en kunnen weer slapen in dezelfde kamer als daarvoor. Super fijn!

Dinsdag

Oké, deze dag begon best wel kak. Toen Elisa naar de auto liep zag ze dat er een bon onder de ruitenwisser lag.. Ai! Geen bekeuring maar een briefje van een agent met daarop de gegevens van de auto en dat we contact moeten opnemen i.v.m. verkeerd pakeren. Wat wij blijkbaar over het hoofd hadden gezien was: in de straat moest je de auto fileparkeren, er was 1 plekje vrij dus daar heb ik geparkeerd. Alleen stond er een bord dat je 's ochtends tussen bepaalde tijdstippen niet mocht parkeren en dat hadden wij over het hoofd gezien. Vette pech dus!
Op advies van onze hostelbaas gaan we naar een politiebureau. Volgens hem zijn ze wel wat milder voor toeristen en proberen kan altijd. Aangekomen daar spreekt Elisa een agente achter de balie aan en legt uit dat wij echt van niks wisten en gewoon geparkeerd hebben zoals iedereen. De agente zegt dat ze er niks aan kunnen veranderen en we gewoon moeten betalen. Teleurgesteld verlaten we het politiebureau $120,- (€70) is niet niks. Elisa besluit het er niet daar bij te laten en om 's avonds weer langs te gaan. Dit keer is er een vriendelijkere agent aanwezig en een dag later krijgen we een mail dat de bekeuring wordt kwijtgescholden. Zo eindigde het toch nog positief.

Woensdag

We checken uit in het hostel en vertrekken naar Port Arthur. Eerst maken we een tussenstop in de sancuary vlakbij Hobart. Dit is een dierentuin met lokale dieren van het eiland of van the mainland zodat ze dat noemen. De meeste dieren komen hier terecht vanwege een ongeluk en komen alleen om te herstellen, anderen zijn wees geworden omdat de moeder is aangereden en in de sancuary groeien ze op totdat ze groot en sterk genoeg zijn om terug te gaan naar de natuur. Ook zijn er dieren zo ernstig gewond geraakt dat ze de rest van hun leven in de dierentuin mogen wonen. Bij de ingang krijg je een zakje voer om de kangoeroes te voeren. Nadat al het voer op is, de beesten uitvoerig zijn geaaid en de vele foto's zijn gemaakt vertrekken we naar Port Arthur.
Begin van de avond nadat we daarvoor een heel stuk op een bosweg met grind hebben gereden horen we opeens een knal rechtsvoor. Snel parkeren we de auto aan de kant van de weg en kijken wat er mis is. Klapband. Shit. De lokale ANWB wordt gebeld en anderhalf uur later komt een vriendelijke monteur ons helpen. Het plan was om op een gratis camping te slapen maar die is 30 minuten offroad rijden. Met onze reserveband durven we dat niet aan en besluiten om dan iets anders op te zoeken. Ik voel me net als Jozef en Maria want nergens is er plek in een herberg. Dus uiteindelijk slapen we voor de 3e keer weer in de auto.

Donderdag

In plaats van hiken besluiten we mee te gaan met een boottocht. We komen langs prachtige grote rotsen en varen een paar meter in de grotten. Tot ons geluk zien we verschillende groepen dolfijnen zwemmen die minutenlang bij ons in de buurt blijven zwemmen en springen. Ook zien we zeeleeuwen relaxen in de zon. Wat een leven! Na de boottocht brengen we een eenvoudig bezoekje aan Port Arthur. Entreetickets zijn vaak best prijzig dus we bekijken het ford alleen van een afstand. Vervolgens vertrekken we nadat we eerst terug naar Hobart zijn gereden en daar op de airport een nieuwe Europcar huurauto hebben gekregen naar de volgende slaapplaats, een best fijne camping vlakbij Maria Island.

Vrijdag

Vandaag gaan we allebei ons eigen ding doen. Elisa zet mij af bij de ferry er vertrekt met de auto naar het strand. Ik neem de ferry naar het eiland waar ik een fiets huur om het eiland op die manier te verkennen. Fijn om na exact 5 maanden weer te fietsen. Maar ik begrijp ook heel goed waarom het dragen van een helm verplicht is.
Maria Island is een vrijwel onbewoond eiland, je kunt er overnachten en rondlopen of fietsen, auto's zijn niet toegestaan. Het dorp Darlington is het centrale punt waar je start en eindigd. Leuke is dat de huizen in het dorp nog intact zijn. Dankzij een plaquate op de grond kun je zien wat welk huis vroeger was. Ik voelde me een beetje alsof ik in Little house on the Praire was.
Om 5 uur neem ik de laatste veerboot van de dag terug. We boeken een nacht in een hostel in Bicheno en gaan 's avonds op zoek naar pinguïns die daar elke avond aan land zouden komen. Maar helaas geen pinguin te bekennen.

Zaterdag

Nadat we eerst het strand bij daglicht hebben bekeken en zien wat een hoop rotsblokken en keien er liggen vertrekken we naar Mount Amos. Een berg naast andere bergketens in de buurt van Bicheno.
Het begin stuk valt mee maar vervolgens begint het klimmen. En dan bedoel ik ook klimmen. Sommige bergen kun je naar boven wandelen, rijden of er is een 'trappetje' gemaakt. Deze berg moest je echt met handen en voeten naar boven klimmen. Elke keer weer een stukje verder. Oppassen waar je je voeten neerzet want op sommige stukken is het glad. En niet naar beneden kijken! #spontanehoogtevrees. Uiteindelijk bovenaan te top maakt het uitzicht alles weer goed.
Daarna komt het spannende gedeelte, terug naar beneden. Van bovenaf ziet het er echt uit alsof je zo de berg af kunt vallen als je niet oplet. Zo voorzichtig mogelijk lopen we naar beneden en op de meeste stukken waar mogelijk is glijden we als van een glijbaan omlaag. 3,5 uur later zijn we weer terug in de auto en vertrekken naar een nieuwe free camping.

Zondag

Na een laatste nacht in de tent voor mij en in de auto voor Elisa vertrokken we naar Bay of Fires. Een strand met grote rotsen waar je kunt rondlopen en kunt relaxen. Als de zon schijnt is het heel mooi maar helaas hadden wij dat geluk niet. Maar desalniettemin genoten we van een ontspannen middagje op het strand waarna we vervolgens naar Launceston vertrokken voor de allerlaatste nacht in Tasmanië.

Maandag

Na 3 maanden (2 weken vakantie, 9 weken weken, 2 weken rondreizen) is dan de laatste dag Tasmanië daar. Wat heb ik er van genoten. Het eiland is zo waanzinnig mooi! 3 keer groter dan Nederland maar slechts een half miljoen mensen wonen er. Onvoorstelbaar.
Een tijdje terug had een aangetrouwde tante van mij een bericht gestuurd dat zij een tante heeft die in Launceston woont en dat ik die gerust een bezoekje kon gaan brengen. Dus, auto gepakt en op naar het adres. Ik voelde me net Robert ten Brink. Eenmaal aangekomen belde ik aan en vroeg of zij Mevrouw ... uit Holland was en uitgelegd dat haar nicht mijn tante is. Super lieve vrouw die volop vertelde, zoals de meeste Nederlanders die in Australië wonen lekker Nederlands en Engels door elkaar. Kan allemaal.
Nadat ik een foto van haar en haar zoon naar mijn tante heb gestuurd vertrek ik terug naar het centrum. Na wekenlang met een beschadigde bril te hebben rondgelopen kan ik ein-de-lijk mijn nieuwe exemplaar ophalen. Super blij mee! Maar wat is dat wennen dat je alles weer helder kunt zien.
Liz en Risa, 2 meiden met wie we samen in Deloraine hebben gewoond en die een paar weken langer dan wij op de boerderij bramen hebben geplukt zijn met de andere auto naar Launceston gekomen. En nadat alles is gedaan wat we moeten doen vertrekken we met z'n vieren naar het vliegveld.

Dag Tasmanië, het was fijn om je te leren kennen.

Roadtrip Tasmanië deel 1

'Misschien kunnen we dan wel samen gaan.' Zo begon een paar weken geleden het idee om een reis te maken door Tasmanië. Samen Elisa uit Duitsland met wie ik vanaf begin januari een kamer deelde en op dezelfde boerderij werkte begon ik begin maart aan de trip.
In deze blog deel ik waar we zijn geweest en wat we hebben gedaan.

Maandag 4 maart:
Na 9 weken werken op de cherry en blackberryfarm zijn we eindelijk klaar met werken. Het geld is binnen en het reizen kan beginnen. Wat heb ik tijdens al het plukken naar uitgekeken en vandaag is het dan zover. We kopen bij de lokale VVV een national park pass waarmee we alle nationale parken in kunnen. #kortingisaltijdfijn. Daarna gaan we met de bus van onze woonplaats Deloraine naar de stad Launceston waar we bij de K-mart (warenhuis) alle campingspullen kopen, ik koop nog nieuwe schoenen en we boeken een auto bij Europcar. Een beauty is het! Grote blauwe auto waar we beide gelijk verliefd op zijn.

Dinsdag 5 maart:
Vandaag staat een hiking op het programma. Walls of Jerusalem it is. Met de auto rijden we naar de plek waar we moeten beginnen. Eenmaal aangekomen daar vragen we aan een vriendelijke meneer wat extra informatie. Elisa dacht dat 2 of 3 uur hiken ook mogelijk was maar tot onze teleurstelling verteld deze meneer dat je echt minimaal 4 uur omhoog en weer 4 uur terug moet.. Tja, daar hadden we niet bij stilgestaan. Het is inmiddels 12 uur en om nu even in een dagje 8 uren te gaan lopen dat zien we dus niet zitten.
We besluiten om de Walls dit keer achter ons te laten en op advies van meerdere hikers die net terug zijn gekomen van hun tocht kiezen we er voor om naar Cradle Mountains te gaan. Iets wat we eigenlijk de volgende dag willen doen maar dus een dag naar voren plaatsen.
Na een rit van de parkeerplaats bij Walls of Jerusalem komen we aan bij de parkeerplaats van Cradle Mountains. Dankzij onze parkpass kunnen we gelijk doorlopen naar de shuttlebus. Van de parkeerplaats naar de berg is namelijk nog 20 minuten rijden met een shuttlebus, deze bussen rijden de hele dag door van en naar de berg.
We stappen uit en beginnen de tocht. Eerst makkelijk over een weggetje gemaakt van planken, daarna langzamerhand steeds een stukje klimmen. Het uitzicht is, zoals bijna overal in Tasmanië prachtig. We genieten volop en maken ontelbaar veel foto's.
Omdat het al wat later op de dag was toen we begonnen weten we dat we wat tijdsgebrek hebben. De laatste bus vertrekt namelijk om 5:30 en die willen we echt niet missen. Maar ja, we willen ook niet de Cradle Mountains missen.. De berg waar we op dat moment op liepen bied namelijk uitzicht over de Cradle Mountains. Als je maar een gedeelte zou klimmen zou je de beloning missen. Bij een van de laatste uitzichtpunten aangekomen maken we een overweging: Snel doorgaan, foto's maken en snel terug in de hoop dat we de bus halen. Of: nu stoppen, niet Cradle mountain hebben gezien maar wel op tijd voor de bus.
We kiezen voor het laatste, want zeg nu zelf, dan ben je zo ver en zal je het eindpunt nog eens missen. Dus we namen het risico. Snel omhoog, paar foto's maken, 2 tellen genieten van het uitzicht en weer naar beneden.
Alleen is naar beneden niet zoals een normale trap waar je even vanaf sprint. Ik vond het toch iets lastiger dan gedacht, maar ja, ik wilde ook niet in de haast even een been breken..
Eenmaal beneden aangekomen zien we op onze telefoon dat het al 5:30 is geweest en helaas de laatste bus al weg is. Shhhiitt! Dat wordt dus 10 km lopen dachten we. Maar toen we bij de bushalte aankwamen stonden daar tot onze verbazing nog mensen. Ze vertelden ons dat de bus vol was en een nieuwe bus onderweg was. Wat waren wij blij! Niks teruglopen maar gewoon met de bus.
Dus, mocht je ooit in de buurt zijn en een bezoekje willen brengen, zorg dan dat je op tijd terug bent voor de bus of vertrek gewoon in de ochtend, binnen 3 uur kun je terug zijn.

Woensdag 6 maart:
We sliepen afgelopen nacht ook in ons hotel in Deloraine. Het plan was vandaag vroeg op te staan en naar de Walls of Jerusalem te gaan. Vroeg opstaan is nog steeds geen talent van mij en zal het ook nooit worden denk ik. Dus toen ik zag dat Elisa haar bed niet uitkwam bleef ik ook liggen. Later zei ze dat ze was blijven liggen omdat de weersverwachtingen bij de Walls niet goed waren. Tja dan is het natuurlijk zonde om te klimmen.
De hele dag doen we niet veel bijzonders. 's Avonds komen een aantal oud collega's van de blackberryfarm barbecueën. Super gezellig! Eten in overvloed, wijn of bier voor wie wilt en muziek. Wat wil je nog meer.

Donderdag 7 maart:
Vandaag vertrekken we naar Mount Field, een natuurpark in het midden van Tasmanië. Met een auto volgeladen en afscheid genomen van onze roommates verlaten we na een laatste koffiestop in het dorp Deloraine waar we 6 weken hadden gewoond achter ons.
De weg naar Mount Field iss weer fantastisch. Rijden in Tasmanië is echt een feestje! Regelmatig stoppen we om foto's te kunnen maken van het uitzicht.
Na een lange rit komen we uiteindelijk aan op plaats van bestemming. Een camping in Mount field. Omdat Mount field in de bossen ligt hebben we 's avonds gezelschap van onder andere een pademelon en een wasbeer. Tijdens de tent opzetten komen we erachter dat er een paar onderdelen ontbreken en dat ik ben vergeten om een slaapzak die ik had kunnen lenen van iemand mee te nemen.. Gelukkig heb ik wel een deken maar dat vind ik wel wat weinig voor in een tent.
Na een kort overleg besluiten we om de nacht door te brengen in de auto. Na een simpele maaltijd maken we ons klaar voor de nacht in de auto. Gelukkig konden de stoelen helemaal naar achteren maar daar was ook alles mee gezegd. 'Dit doe ik nooit meer!' zei ik daarom de volgende ochtend.

Vrijdag 8 maart:
De volgende ochtend, na een oncomfortabele nacht in de auto en een ontbijtje lieten we de camping achter ons en vertrokken naar het startpunt voor de mount field trip. Een supermooi gebied waar je uren kunt wandelen. Bomen die meters hoog zijn, eeuwen uit en metershoge watervallen. Het is jammer dat Tasmanië zo enorm ver weg is, want dit was uitermate geschikt voor bijvoorbeeld een zondagmiddag wandeling met het gezin of met vrienden. Nadat we de route hebben afgelegd vertrekken we naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië waar we de nacht door zouden brengen.
Omdat ik al eerder in Hobart was geweest met kerst had ik hetzelfde hostel geboekt waar ik toen ook had geslapen. Hier wist ik tenslotte wat ik kon verwachten. Leuk om weer terug te zijn en dingen te herkennen van toen. Tot mijn verbazing herkenden de eigenaars mij nog. Best knap als je zo vaak nieuwe gasten binnen krijgt.
Dus voor iedereen die naar Hobart gaat: http://www.narrarabackpackers.com/.

Zaterdag 9 maart:
Het idee was om 1 nachtje in het hostel te blijven maar soms loopt het iets anders, bijvoorbeeld als de weersverwachtingen niet meezitten. Dus een paar uur nadat we waren uitgecheckt checkten we weer in. We brachten een bezoekje aan de salamanca market en de rest van de dag bracht ik door met mijn laptop in mijn kamer.

Zondag 10 maart:
Vandaag beklimmen we Mount Wellington. Grapje! We rijden gewoon met de auto naar boven. Lekker makkelijk. Soms hoeft het niet moeilijk te zijn om de top van een berg te bereiken. Boven aangekomen waaien we bijna omver. Ook is vandaag helaas flink bewolkt waardoor je een deel van het uitzicht totaal niet kan zien. Maar ondanks dat zijn we blij met wat we wel zien.
's Middags koop ik nog even een slaapzak een 2e hands campingwinkel. Je kunt daar campingspullen kopen en inleveren. Super handig systeem! Nadat we wat hebben rondgelopen in de stad, nog wat extra's hadden gekocht voor de tent vertrekken we met de auto naar Bruny island. Een klein eiland ten zuidoosten van Tasmanië. Klein stukje varen met de ferry en dan heb je een prachtig eiland met weinig inwoners.
We reden, met wat tussenstops naar de free camping waar we zouden overnachten. Een free camping is meestal gewoon een open plek in het bos of aan het strand met als je geluk hebt een wc. Dat geluk hadden wij in dit geval helaas niet.
Omdat we weten hoe slapen in de auto is besluiten we om dit keer wel in de tent te slapen. Luchtbed wordt opgepompt, blik soep opgewarmd en we kunnen op tijd ons bed in. Tot onze frustratie deed het luchtbed niet waarvoor hij was gemaakt en om 1:30 lagen we op de grond. Toch maar weer terug in de auto, waar we dus nooit meer in wilden slapen. Maar ja, nood breekt wet zeggen we dan maar. Tenslotte is alles beter dan slapen op de grond.

Dit was de eerste week van de tour. Omdat het anders wel heel lang wordt doe ik het in 2 delen.
Ik heb wat foto's toegevoegd die je kunt bekijken onder het kopje foto's.

Liefs,

Charlotte

Omdat het leuk is

Gisteravond had ik met mijn huisgenoten en een paar vrienden/collega's een international party bij iemand in het hostel. Super gezellig. Bijna iedereen had iets meegenomen van zijn thuisland. De tafel stond vol met eten uit China, Frankrijk, Duitsland, Japan en Nederland natuurlijk. Heel lekker, gezellig en leuk om eens iets te eten wat je nog nooit op hebt. Of, om te zien wat anderen van jouw eten vinden.
Ik had kruukpleatjes gemaakt omdat die bij mijn huisgenoten zo goed in de smaak vielen. En, omdat ik zeker wist dat niemand die wel eens op had.
Kortom, eten, kletsen, gezelligheid, wat wil je nog meer?

Nou heel simpel: DRANK! Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet van de geheelonthouding, zelf drink ik ook bij een feestelijke gelegenheid of als ik uit eten ben, maar dan hou ik het bij 1 of 2 glazen.

De avond begon voor mij dan ookheel leuk met al het eten en iedereen had misschien 1 glas drank in zijn of haar hand. Maar naarmate de avond vorderde werden dat steeds meer. Met vervolgens verschillende drank games:
Je zit met z'n allen in de kring, de eerste persoon zegt 1,2 of 3 cijfers de volgende telt verder en zo de hele kring rond. Bijv. 1 - 2,3,4 - 5,6 - 7.. totdat iemand 21 moet zeggen en die persoon moet dan een slok nemen.
Of: Je wijst allemaal iemand aan en degene waar de meeste mensen op wijzen moet wat drinken.
Die en andere spelletjes kun je natuurlijk eindeloos herhalen. En met herhalen weet je nooit wanneer het klaar is. Ik ben gek op spelletjes spelen maar na 35 keer herhalen heb ik het wel gehad.

Onderweg er naar toe werd er al gezegd door iemand dat het doel van de avond was om zo dronken mogelijk te worden. Ik was dan ook de enige die cola kocht i.p.v. wijn. En uiteraard krijg je dan de vraag waarom doe je niet mee?
'Omdat ik er niet van houd en niet dronken wil worden'
'Je moet het eens proberen, dronken worden.'
'Waarom?'
'Omdat het leuk is.'
'Maar ik vind het niet leuk.'

Waarom willen mensen die drinken de mensen die niet willen drinken overhalen om mee te doen met iets wat ze niet willen? Dat is iets wat ik niet begrijp. Of, als je even niet oplet weer wat in je glas schenken zodat je niet meer weet hoeveel je op hebt?Been there, than that.

Ik vind alcohol leuk zolang het met mate is, iedereen nog weet wat hij doet én, zolang ik zelf kan bepalen wat en hoeveel ik drink. Dat was ook de reden dat ik op een gegeven moment, na het drinken van ik denk 1 glaasje stopte met meedoen van de spelletjes. Ik had geen zin om mij achterlijk te gedragen en ook omdat het 10 uur 's avonds was en de wekker de volgende ochtend om 5:30 zou gaan.

Begin van de avond had ik de grootste lol, met cola. De meeste mensen zullen vast vrolijk worden van alcohol en hoogstwaarschijnlijk een stuk spraakzamer maar ik word juist stiller (als ik stil ben betekend dat meestal dat ik mij niet op mijn gemak voel), somber, overprikkeld en moe. 'Omdat het leuk is' geld dus niet voor mij.

Dus, mocht je mij ooit zien drinken, of niet zien drinken. Laat mij en alle andere nietdronkenwillenwordenmensen zelf bepalen hoeveel en of wij drinken. Dát maakt mij in ieder geval een leuker mens.

En hoe kijk jij tegen alcohol drinken aan?

Liefs,

Charlotte

P.s. Bedankt voor het lezen. Ik moest even mijn frustratie van mij afschrijven.